Wyrok z dnia 17 czerwca 2011 roku, sygn. akt VII Ga 75/11

  • Drukuj
Szczegóły
Opublikowano: wtorek, 22, listopad 2011 15:17

Z mocy art. 31 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych i przepisów art. 108 § 1 i art. 116 Ordynacji podatkowej, do których odsyła pierwszy z wyżej wymienionych przepisów, od dnia 25 listopada 1998 roku niedopuszczalna jest droga sądowa dla dochodzenia roszczeń publicznoprawnych w zakresie składek należnych powodowemu ZUS. Powyższy przepis stanowi bowiem szczególną w stosunku do art. 299 k.s.h. podstawę prawną dochodzonych roszczeń. Podstaw tych nie można kumulować, ani stosować zamiennie.

Sygn. akt VII Ga 75/11

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 czerwca 2011 r.

 

Sąd Okręgowy Sąd Gospodarczy w Białymstoku VII Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Antoni Tokarzewski

Sędziowie: SO Grażyna Modzelewska, SR del Leszek Ciulkin

Protokolant: Natalia Sieredyńska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 czerwca 2011 r. w Białymstoku

sprawy z powództwa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w X

przeciwko A

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego Sądu Gospodarczego w Ostrołęce

z dnia 18 lutego 2011 roku sygn. akt V GC 460/10

 

Uchyla wyrok Sądu Rejonowego Sądu Gospodarczego w Ostrołęce z dnia 18 lutego 2011 roku, sygn. akt V GC 460/10 w stosunku do pozwanego A i w tym zakresie znosi postępowanie w sprawie oraz odrzuca pozew.

Uzasadnienie

Powód Zakład Ubezpieczeń Społecznych w X w pozwie z dnia 19 października 2010 r. skierowanym przeciwko pozwanym A i B domagał się zasądzenia solidarnie od pozwanych na swoją rzecz kwoty 29.326,45 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Jako podstawę prawną roszczenia powód podał art. 299 § 1 k.s.h. wskazując, że obaj pozwani wchodzili w skład Zarządu C spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, zaś egzekucja należności z tytułu zaległych składek na ubezpieczenie społeczne, ubezpieczenie zdrowotne i składek na Fundusz Pracy i FGSP za okres od 08.2000 r. - 12.2000 r., 02.2004 r. - 11.2004 r. prowadzona przeciwko spółce okazała się bezskuteczna.

Pozwany A wniósł odpowiedź na pozew domagając się oddalenia powództwa w całości i zasądzenia od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Wskazał, iż roszczenie powoda jest przedawnione. Powód, jako datę powzięcia wiadomości o szkodzie przyjmuje dzień 4 stycznia 2010 roku, kiedy otrzymał postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Urząd Skarbowy w J. Niemniej jednak egzekucja prowadzona przez powoda z rachunków bankowych spółki okazała się bezskuteczna już w 2006 roku. Powód w odpowiedzi na odwołanie pozwanego od decyzji ZUS przyznał także, iż o nieściągalności miał informację od Urzędu Skarbowego już- w lipcu 2006 roku.

Niewątpliwie zatem należności, za jakie powód dochodzi płatności uległy przedawnieniu.

Nadto A podniósł że od 31 grudnia 2000 r. nie jest pracownikiem Spółki. Pismami z marca 2002 r. zawiadamiał Urząd Skarbowy w J i powoda, że od 31 grudnia 2000 r. nie ma wpływu na działalność spółki. W dniu 4 stycznia 2002 r. formalnie zawiadomił Spółkę o rezygnacji z funkcji Prezesa Zarządu.

W dniu 5 kwietnia 2004 zawarł z pozwanym B umowę zbycia udziałów i z tą datą został zwolniony ze wszystkich zobowiązań.

Zdaniem pozwanego, niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości, czy też postępowania układowego nastąpiło zatem nie z jego winy.

Pozwany zakwestionował także roszczenie co do wysokości wskakując, że powód nie wykazał zasadności i podstaw żądania zapłaty tytułem opłat dodatkowych (łącznie — 3.103 zł) i należności z tytułu kosztów upomnienia ( 404,80 zł ). Wskazał także na nieścisłości w wydrukach komputerowych przedłożonych przez powoda, z których wynikać miał sposób i wysokość dokonywanych naliczeń.

Pozwany B nie złożył odpowiedzi na pozew ani nie stawił się, pomimo prawidłowego powiadomienia, na rozprawę w dniu 7 lutego 2011 roku.

Wyrokiem zaocznym w stosunku do pozwanego B z dnia 18 lutego 2011 roku Sąd Rejonowy Sąd Gospodarczy w Ostrołęce zasądził od pozwanego B na rzecz powoda kwotę 29 326,45 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 19 października 2010 roku do dnia zapłaty (pkt 1); oddalił powództwo w stosunku do pozwanego A (pkt 2), zasądził od pozwanego B na rzecz powoda kwotę 2400 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania (pkt 3), zasądził od powoda na rzecz pozwanego B kwotę 2417 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania (pkt 4), orzekł o poniesionych wydatkach w sprawie (pkt 5), wyrokowi w pkt I i III nadał rygor natychmiastowej wykonalności (pkt 6).

Istotne elementy stanu faktycznego przyjętego za podstawę tego orzeczenia przedstawiały się następująco.

Pozwani A i B wchodzili w skład zarządu C Sp. z o.o. w D. Pozwany A został wpisany do rejestru jako Prezes Zarządu spółki w dniu 18 listopada 1992 r. Pozwany B został wpisany do rejestru jako V-ce Prezes spółki w dniu 19 lipca 1993 r. Spółka nie została wpisana do Krajowego Rejestru Sądowego pomimo upływu terminu na dokonanie wpisu w Krajowym Rejestrze Sądowym.

Pozwany A pełnił funkcję Prezesa Zarządu w/w Spółki do dnia 31 grudnia 2000 r., o czym świadczyć miało świadectwo pracy.

Pismem z dnia 20 marca 2002 r. pozwany A poinformował Urząd Skarbowy w J i ZUS w J, że od dnia 31 grudnia 2000 r. nie jest pracownikiem spółki C w D i nie pełni w niej żadnej funkcji, a także nie ma wpływu na bieżącą jej działalność oraz dokumenty.

Pismem z dnia 4 stycznia 2002 r. pozwany A złożył spółce C formalne oświadczenie o rezygnacji z funkcji Prezesa Zarządu.

O złożeniu powyższego oświadczenia pismem z dnia 8 grudnia 2004 r. pozwany A powiadomił Sąd Rejonowy w Ostrołęce V Wydział Gospodarczy, wskazując jednocześnie że spółka nie dokonała zmian w rejestrze handlowym mimo tego, że pozwany zwracał się o to wielokrotnie do jedynego udziałowca spółki-pozwanego B

Pismo pozwanego Sąd Rejonowy Ostrołęce przekazał właściwemu sądowi rejestrowemu tj. Sądowi Rejonowemu dla m.st. Warszawy XXI Wydziałowi Gospodarczemu KRS.

W dniu 5 kwietnia 2004 r. pozwany A sprzedał B posiadany udział w spółce C.

Pismem z dnia 17 lutego 2005 r. pozwany A zwrócił się do Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy XXI Wydziału Gospodarczego KRS o wszczęcie postępowania przymuszającego właściciela spółki C- B o dokonanie zmian w rejestrze handlowym spółki

Spółka C nie uiściła Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych w X składek na :

  • ubezpieczenie społeczne za okresy od 08/2000 - 12/2000 i 02/2004- 11/2004 w kwocie 22.938,71 zł (20.108,91 zł — należność główna, 2.425,00 zł — opłata dodatkowa, 404,80 zł — koszty upomnień),
  • ubezpieczenie zdrowotne za okres od 09/2000 - 12/2000 i 02/2004 - 11/2004 - 4.832,71 zł ( 4.326,71 zł — należność główna, 506 zł — opłata dodatkowa),
  • Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za okres od 11/2000 — 12/2000 i 03/2004- 11/2004 — 1.555,03 zł ( 1.383,03 należność główna, 172 zł opłata dodatkowa).

Podejmując czynności w trybie administracyjnego postępowania egzekucyjnego powód w 2001 r. dokonał zajęcia rachunku bankowego C w Banku Gospodarki Żywnościowej S.A. Oddział w G, Filia w K, a w 2006 roku w Banku Spółdzielczym w M. Pismem z dnia 9 września 2002 r. bank BGŻ poinformował, że zajęcie może być zrealizowane ponieważ rachunek został zlikwidowany 23 maja 2005 roku.

Pismem z dnia 17 sierpnia 2006 r. Bank Spółdzielczy w M poinformował, że spółka nie posiada środków na rachunku bankowym.

W dniu 3 września 2010 r. ZUS wydał decyzje zobowiązujące, pozwanych A i B, jako członków zarządu spółki, do uiszczenia długu C z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenie społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych wraz z odsetkami za zwłokę liczonymi na dzień 3 września 2010 r., za okres od grudnia 2004 r. do stycznia 2008 r. w łącznej wysokości 20.394,17 zł, w tymi na:

  • ubezpieczenie społeczne (FUS ) w wysokości 16.430,32 zł ( l0.478,32 zł należność główna + 5.952 zł odsetki),
  • ubezpieczenie zdrowotne (FUZ ) w wysokości 2.987,23 zł (1.941,23 zł należność główna + 1.046 zł odsetki),
  • Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych (FP i FGSP) 976,62 zł ( 647,62 zł należność główna + 329 zł odsetki)

Wraz z w/w decyzjami doręczono pozwanym wezwania do zapłaty kwoty 78.036,42 zł obejmującej całość zadłużenia z tytułu składek na FUS, FUZ, FP i FGSP tj. od sierpnia 2000 roku wraz z odsetkami i kosztami upomnień.

Postanowieniem z dnia 11 grudnia 2009 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w J umorzył postępowanie egzekucyjne prowadzone z wniosku ZUS w X przeciwko spółce C‚ z uwagi na bezskuteczność zastosowanych środków egzekucyjnych.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy wskazał, iż podstawę prawną powództwa stanowi art. 299 § 1 k.s.h.

Wskazana w pozwie tytułem odszkodowania kwota 29.326,45 zł obejmowała należności z tytułu:

  • składek na ubezpieczenie społeczne za okres od 08/2000 - 12/2000 i 02/2004-11/2004 - 22.938,71 zł (20.108,91 zł — należność główna, 2.425,00 zł - opłata dodatkowa, 404,80 zł — koszty upomnień),
  • składek na ubezpieczenie zdrowotne za okres od 09/2000 - 12/2000 i 02/2004-11/2004 - 4.832,7 1 zł ( 4.326,7 1 zł — należność główna, 506 zł — opłata dodatkowa),
  • składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za okres od 11/2000 — 12/2000 i 03/2004- 11/2004 — 1.555,03 zł (1.383,03 zł należność główna, 172 zł opłata dodatkowa).

Sąd orzekający wskazał, iż pozwany B nie złożył odpowiedzi na pozew, nie stawił się także na rozprawę w dniu 7 lutego 2011 roku, wobec powyższego Sąd wydał w stosunku do niego wyrok zaoczny. Natomiast powództwo w stosunku do pozwanego A, nie zasługiwało, zdaniem Sądu, na uwzględnienie.

Ustosunkowując się do podniesionego zarzutu przedawnienia, Sąd I instancji wskazał, iż do przedawnienia roszczenia wynikającego z art. 299 § 1 k.s.h. mają zastosowanie przepisy normujące przedawnienie roszczeń o naprawienie wyrządzonej czynem niedozwolonym. Zatem, stosownie do treści art. 4421 § 1 k.c., a także art. 442 § 1 k.c.( w brzmieniu sprzed 10 sierpnia 2007 roku) roszczenie powoda, ulegało przedawnieniu z upływem 3 lat, od dnia dowiedzenia się przez powoda o bezskuteczności egzekucji przeciwko spółce. Termin ten nie może być także dłuższy niż 10 lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę.

Mając powyższe na względzie, odnośnie roszczenia o zapłatę składek na ubezpieczenie społeczne za sierpień i wrzesień 2000 r., których termin płatności przypadał na 15 września i 15 października 2000 r. przedawnienie nie może budzić żadnych wątpliwości z uwagi upływ 10 —letniego terminu z art. 4421 § 1 k.c. . Pozew bowiem złożony został w dniu 19 października 2010 roku.

W sprawie należało ustalić, czy upłynął 3-letni termin przedawnienia.

Strona powodowa za dzień powzięcia wiadomości o szkodzie przyjmowała dzień doręczenia jej postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego w J z dnia 11 grudnia 2009 r. o umorzeniu postępowania egzekucyjne prowadzonego z wniosku powoda przeciwko C tj. dzień 4 stycznia 2010 roku.

Z kolei pozwany A podnosił, że wierzyciel wiedzę o bezskuteczności egzekucji przeciwko spółce C posiadał już w 2006 roku, na co wskazuje pismo Banku Spółdzielczego w M z dnia 17 sierpnia 2006 r. oraz treść odpowiedzi ZUS na odwołanie A od decyzji zobowiązującej go do zapłaty za składki z późniejszych okresów.

Bezskuteczność egzekucji, o której mowa w art. 299 k.s.h. określić można jako stan, w którym istnieją niezaspokojone zobowiązania, których nie można wyegzekwować od samej spółki. W orzecznictwie i literaturze powszechnie przyjęta jest liberalna (szeroka) wykładnia pojęcia „bezskuteczność egzekucji”, utożsamiająca ją z niebudzącą wątpliwości nieściągalnością wierzytelności od samej spółki, tj. stanem, w którym z okoliczności sprawy wynika niezbicie, że spółka nie ma majątku, z którego wierzyciel mógłby uzyskać zaspokojenie swojej należności.

Sąd Rejonowy powołał się na orzeczenie SN z dnia 31 stycznia 2007 roku ( II CSK 417/06), w którym zaprezentowano pogląd, iż termin przedawnienia roszczeń wobec członków zarządu spółki z o.o. rozpoczyna bieg od momentu uzyskania przez wierzyciela świadomości, że wyegzekwowanie długu od spółki jest niemożliwe.

Biorąc pod uwagę to w jaki sposób pojęcie bezskuteczności egzekucji rozumiane jest w doktrynie i orzecznictwie, a także treść odpowiedzi powoda na odwołanie pozwanego A, Sąd Rejonowy uznał, iż powód wiedzę o bezskuteczności egzekucji posiadał już w 2006 roku, a z całą pewnością najpóźniej w dniu 3 sierpnia 2007 roku, kiedy to spisano kolejny protokół o stanie majątkowym, z którego wynikało ze spółka nie posiada majątku nieruchomego i ruchomego którego możliwa byłaby egzekucja.

Przyjmując zatem jako datę początkową biegu terminu przedawnienia dzień 3 sierpnia 2007 roku Sąd Rejonowy uznał, że roszczenie powoda przedawniło się dniem 3 sierpnia 2010 r. Powód wniósł pozew w dniu 19 października 2010, a więc w dacie w której roszczenie uległo już przedawnieniu.

Sąd ten ustosunkował się także merytorycznie do podniesionego roszczenia i wskazał, że ze względu na deklaratoryjny charakter wpisu członka zarządu do rejestru o ponoszeniu przezeń odpowiedzialności nie decyduje czy dana osoba figuruje czy figurowała jako członek zarządu w przedsiębiorców. Wpis ten nie decyduje o pełnieniu lub nie funkcji w zarządu spółki.

W ocenie Sądu Rejonowego, dokumenty przedłożone przez pozwanego A potwierdzają - że z końcem 2000 r. przestał pełnić funkcję Prezesa Zarządu spółki. Oświadczenie o rezygnacji z pełnionej funkcji zostało zaś złożone Spółce w dniu 4 stycznia 2002 roku. Powód zaś domaga się należności składkowych za okresy od lutego 2004 do listopada 2004 roku, co czyni jego roszczenie niezasadnym.

Odpowiedzialność z art. 299 k.s.h. została przewidziana jako sankcja za prowadzenie spraw spółki w sposób prowadzący do bezskuteczności egzekucji jej zobowiązań. Skoro pozwany w czasie, gdy powstała wierzytelność powoda nie miał zasiadał w organach zarządzających spółki, nie można mu także przypisać powyższej odpowiedzialności.

Mając powyższe na względzie, Sąd oddalił powództwo i orzekł o kosztach postępowania.

 

Apelację od powyższego wyroku złożył powód, skarżąc go w części dotyczącej pkt 2 i 4 i zarzucając mu:

  1. naruszenie prawa materialnego, tj. przepisu:
    • art. 4421 § 1 kodeksu cywilnego poprzez uznanie, że roszczenie jest przedawnione,
    • art. 299 § 1 kodeksu spółek handlowych poprzez uznanie, że A nie ponosi odpowiedzialności za zobowiązania C z uwagi na to, iż w od dnia 31 grudnia 2000 roku nie pełnił funkcji członka zarządu spółki;
  2. Naruszenie zasad prawa procesowego, tj. art. 233 1 k.p.c. poprzez uznanie, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy daje podstawę do stwierdzenia, iż A skutecznie złożył mandat Prezesa Zarządu C z dniem 31.12.2000r.

Mając na uwadze powyższe zarzuty wniósł o:

zmianę wyroku w zaskarżonej części i zasądzenie od pozwanego A na rzecz powoda kwoty 28 486,37 zł wraz z ustawowymi od dnia 19.10.2010r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania.

Skarżący wskazał, iż ogranicza swoje żądanie do zasądzenia kwoty 28 486,37 zł, stanowiącej należność z tytułu niespłaconych składek za okres 10/2000 —11/2004 i cofa żądanie zasądzenia kwoty 840,08 zł, stanowiącej niespłacone składki za okres 08-09/2000r., wnosząc w tej części o umorzenie postępowania.

Sąd Okręgowy Sąd Gospodarczy w Białymstoku zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 378 § 1 k.p.c. Sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę sądową w granicach apelacji, w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania.

Istotną jest w sprawie okoliczność na, którą wskazywał powód w uzasadnieniu pozwu. Twierdził on, iż zgodnie z art. 118 § 1 ustawy – Ordynacja podatkowa, nie można wobec członka zarządu spółki z o.o. orzec, na podstawie art. 116 ww. ustawy, o odpowiedzialności za zobowiązania spółki, jeżeli od końca roku kalendarzowego, w którym powstała zaległość, upłynęło 5 lat. Zatem, zdaniem powoda, zaległość za okresy 08/2000-12/200, 02/2004-11/2004 mogą być dochodzone jedynie w formie powództwa na podstawie art. 299 k.s.h.

Trzeba wskazać, że z mocy art. 31 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych i przepisów art. 108 § 1 i art. 116 Ordynacji podatkowej, do których odsyła pierwszy z wyżej wymienionych przepisów, od dnia 25 listopada 1998 roku niedopuszczalna jest droga sądowa dla dochodzenia roszczeń publicznoprawnych w zakresie składek należnych powodowemu ZUS. Powyższy przepis stanowi bowiem szczególną w stosunku do art. 299 k.s.h. podstawę prawną dochodzonych roszczeń. Podstaw tych nie można kumulować, ani stosować zamiennie. Pogląd taki wyrażony został między innymi w wyroku SN z dnia 26 stycznia 2006 roku, II CK 384/05, LEX nr 191241, w którym wskazano, iż (…)Droga sądowa w rozważanych sprawach przeciwko członkom zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością byłaby wyłączona jedynie na podstawie przepisu ustawy szczególnego w stosunku do art. 298 k.h. (obecnie art. 299 k.s.h.), takiego jak art. 116 ustawy - Ordynacja podatkowa, który przewiduje solidarną odpowiedzialność wymienionej spółki i członków jej zarządu za zobowiązania podatkowe spółki.

Podkreślić należy, iż w przedmiotowej sprawie, powód dochodzi należności z tytułu składek, które powstały w okresie od 08/2000 do 12/2000 i od 02/2004 do 11/2004. W okresie powstania tych zobowiązań obowiązywał już przepis art. 31 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. 1998 r. Nr 137 poz. 887 ze zm.), który wszedł w życie w dniu 25 listopada 1998 roku.

W orzecznictwie sądowym wyrażony został pogląd, że przepis ten, przewidujący odpowiednie stosowanie wymienionych w nim przepisów Ordynacji podatkowej do należności z tytułu składek, stosuje się do składek, jak i zaległości z tytułu nieopłaconych terminowo składek na ubezpieczenie społeczne, ale tylko do tych, których obowiązek zapłaty powstał od dnia 25 listopada 1998 r., tj. od dnia wejścia w życie wymienionego wyżej przepisu. Innymi słowy, wymienione w art. 31 ustawy przepisy Ordynacji podatkowej nie mogły być stosowane do zdarzeń prawnych powstałych przed dniem wejścia w życie tego przepisu (por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 27 września 2002 r. II UK 81/2002 OSNP 2004/5 poz. 88, a także wyrok SN z dnia 20 maja 2004 roku, IV CK 376/2003, LEX nr 182100).

Konsekwencją powyższego stanowiska jest konstatacja, że jedynie zaległości z tytułu nieterminowo opłaconych składek na ubezpieczenie społeczne, których obowiązek zapłaty powstał przed dniem 25 listopada 1998 roku, mogłyby być dochodzone w oparciu o materialnoprawną podstawę odpowiedzialności statuowaną przez ówczesny art. 298 kodeksu handlowego, który dotyczył także zobowiązań o charakterze publicznoprawnym. Członkowie zarządu odpowiadali na tej podstawie nie za swoje zobowiązania, lecz za zobowiązania spółki i to za wszelkie jej zobowiązania, a zatem wskazany przepis stanowił samoistną, odrębną podstawę ich odpowiedzialności za zobowiązania publiczne jak i prywatnoprawne spółki (por. uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 15 września 1993 r. II UZP 15/93 OSNCP 1994/3 poz. 48 i powołane w niej orzecznictwo).

Wobec powyższego uznać należy, iż z chwilą wejścia w życie art. 31 ustawy, nastąpiło wprost w drodze unormowania ustawowego wskazanie, które przepisy Ordynacji podatkowej stosuje się odpowiednio (np. art. 107 § 1, art. 108 § 1 i 4 oraz art. 116) do regulacji ubezpieczeń społecznych.

Zatem regulacja z art. 108 § 1 i art. 116 Ordynacji podatkowej w zw. art. 31 ustawy stanowią unormowania szczególne w stosunku do art. 299 k.s.h. i w zakresie swego zastosowania wyłączają drogę sądową dla dochodzenia odpowiedzialności członków zarządu za zobowiązania spółki z o.o. z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne. Zasadnicza różnica, jaka zachodzi tu w stosunku do realizacji odpowiedzialności tych osób za zobowiązania podatkowe spółki polega na tym, że od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o odpowiedzialności członków zarządu za zobowiązania spółki wynikające z należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne przysługuje nie odwołanie w administracyjnym toku instancji, lecz odwołanie do sądu powszechnego (art. 83 ust. 2 ustawy w zw. z art. 476 § 2 pkt 1 kpc oraz art. 477[8] i nast. kpc).

Nie zmienia to jednak faktu, iż umiejscowienie omawianych przepisów w różnych gałęziach prawa pozwala zakwalifikować stosunek prawny wynikający z art. 116 Ordynacji podatkowej jako stosunek administracyjny. W postępowaniu o należności publicznoprawne państwo nie występuje jako równorzędny partner podatnika, czy też płatnika lecz jako organ władczy. W ślad za tym unormowaniem materialnoprawnym art. 108 § 1 Ordynacji podatkowej wyraźnie stanowi, że o odpowiedzialności podatkowej osoby trzeciej organ administracyjny orzeka w drodze decyzji. Przepis ten ma odpowiednie zastosowanie także w stosunku do płatnika składek.

Mając powyższe na względzie, uznać należy, że jedyną dopuszczalną drogą dochodzenia roszczeń podnoszonych przez powoda była droga administracyjnoprawna, czerpiąca swą podstawę materialnoprawną w szczególnym przepisie, jakim jest art. 116 Ordynacji podatkowej.

Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy na mocy art. 378 § 1 k.p.c. w zw. z art. 379 pkt 1 k.p.c. w zw. z art. 199 § 1 pkt 1 k.p.c.