Postanowienie z dnia 27 lipca 2012 roku, sygn. akt V Uz 4/12

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 04, wrzesień 2012 10:02

Strona w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych nie ma interesu prawnego w zaskarżeniu orzeczenia w przedmiocie wynagrodzenia biegłego.

Sygnatura akt V Uz 4/12

POSTANOWIENIE

Dnia 27 lipca 2012 r.

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku

V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie

po rozpoznaniu w dniu 27 lipca 2012 r. w Białymstoku

na posiedzeniu niejawnym 

sprawy S. T.

przeciwko Wojewódzkiemu Zespołowi do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Białymstoku

o ustalenie stopnia niepełnosprawności

na skutek zażalenia S. T. na postanowienie Sądu Rejonowego Sądu Pracy w Białymstoku Wydział VI Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 29 maja 2012 r. sygn. akt VI U 88/12

postanawia:

I. Oddalić zażalenie na pkt I postanowienia Sądu Rejonowego Sądu Pracy w Białymstoku Wydział VI Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 29 maja 2012 r.

II. Odrzucić zażalenie na pkt II postanowienia Sądu Rejonowego Sądu Pracy w Białymstoku Wydział VI Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 29 maja 2012 r.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 29 maja 2012 r. Sąd Rejonowy Sąd Pracy w Białymstoku odrzucił zażalenie S. T. na postanowienie z dnia 30 kwietnia 2012 r. w przedmiocie przyznania biegłym wynagrodzenia za sporządzenie opinii w sprawie z uwagi na brak po stronie S. T. interesu w zaskarżeniu w/w postanowienia. W punkcie II postanowienia Sąd umorzył postępowanie wywołane wniesieniem przez S. T. zażalenia na postanowienie z dnia 14 maja 2102 r. w przedmiocie uchylenia postanowienia dowodowego jak i w przedmiocie połączenia spraw VI U 157/12 i VI U 88/12 do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia na skutek cofnięcia zażalenia.

Na powyższe postanowienie S. T. wniósł zażalenie.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Zażalenie co do pkt I postanowienia jest niezasadne.

Podmiotami uprawnionymi do wniesienia w postępowaniu cywilnym apelacji i zażalenia są strony i uczestnicy postępowania przed sądem pierwszej instancji, na rzecz których, przeciwko którym i z udziałem których toczyło się to postępowanie. W przypadku zażalenia, poza tymi podmiotami, legitymację do jego wniesienia mają także osoby trzecie w kwestiach dotyczących ich osobiście, np. świadkowie, biegli, pełnomocnicy. Zasadę, że zaskarżenie może nastąpić tylko przez osobę uprawnioną uzupełnia przesłanka dopuszczalności zaskarżenia orzeczeń w postaci interesu prawnego. Pierwsza z nich wskazuje osobę uprawnioną do zaskarżenia orzeczenia, druga natomiast określa zakres, w jakim zaskarżenie przez tę właśnie osobę jest dopuszczalne.

Istnienie interesu prawnego skarżącego jako przesłanki dopuszczalności, czy też zasadności zaskarżenia należy w doktrynie do kwestii spornych. W orzecznictwie Sądu Najwyższego, inaczej niż w piśmiennictwie, niemal jednolicie przyjmuje się, że interes prawny stanowi przesłankę dopuszczalności zaskarżenia orzeczeń sądowych. Interes ten zachodzi w wypadku pokrzywdzenia (gravamen), polegającego w klasycznym ujęciu na niezgodności orzeczenia z żądaniem zgłoszonym w procesie przez stronę (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 2009 r., III CZP 36/09, OSNC 2010/2/24; postanowienia z dnia 24 sierpnia 2005 r., II CZ 74/05; z dnia 27 kwietnia 2005 r., I CK 62/05; z dnia 6 lipca 2007 r., V CSK 171/07; z dnia 29 stycznia 2008 r., III CSK 577/07; z dnia 23 stycznia 2009 r., II CSK 594/08 oraz wyrok z dnia 20 maja 1999 r., I CKN 1139/97, OSNC 2000, nr 1, poz. 6). Pogląd ten podziela także Sąd Okręgowy w obecnym składzie.

Interes prawny w omawianym znaczeniu oznacza obiektywną, tj. wywołaną rzeczywistym naruszeniem lub zagrożeniem określonej sfery prawnej, potrzebę uzyskania określonej treści rozstrzygnięcia. Nie ma podstaw do twierdzenia, że odwołujący mógł doznać uszczerbku prawnego na skutek wydania postanowienia przyznającego biegłemu od Skarbu Państwa wynagrodzenie za sporządzoną opinię, które ani nie zwiększyło jego obowiązków w sferze prawnej, ani nie zmniejszyło jego uprawnień.

Z art. 98  ustawy z dnia 28.07.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010 r. nr 90, poz. 594 ze zm.) wynika bowiem, że wydatki w postępowaniu w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych Skarb Państwa ponosi nie tymczasowo, lecz definitywnie, co oznacza że brak jest podstaw do obciążania tymi wydatkami którejkolwiek za stron postępowania (ubezpieczonego bądź organu rentowego) w orzeczeniu kończącym postępowanie.

Prowadzi to do wniosku, że strona w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych nie ma interesu prawnego w zaskarżeniu orzeczenia w przedmiocie wynagrodzenia biegłego.

Zażalenie wniesione przez S. T. na postanowienie z 30 kwietnia 2012 r. jest zatem niedopuszczalne. A skoro tak, to słusznie Sąd pierwszej instancji przyjął, że należało je odrzucić.

Również zażalenie co do pkt II postanowienia z dnia 29 maja 2012 r. jest niedopuszczalne.

W myśl art. 394 § 1 kpc zażalenie do sądu drugiej instancji przysługuje na postanowienie sądu pierwszej instancji kończące postępowanie w sprawie, a ponadto na postanowienia sądu pierwszej instancji, których przedmiotem są zagadnienia szczegółowo opisane w dalszej części cytowanego przepisu.

Umorzenie postępowania zażaleniowego w przedmiocie uchylenia postanowienia dowodowego oraz w przedmiocie połączenia spraw do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia następuje na podstawie postanowienia sądu, nie podlegającego zaskarżeniu w drodze zażalenia. Orzeczenie to nie zostało enumeratywnie wymienione w treści art. 394 § 1 kpc oraz nie jest orzeczeniem kończącymi postępowanie w sprawie.

Trzeba przy tym zauważyć, że połączenie spraw do jednoczesnego rozpoznania w trybie art. 219 kpc ma jedynie techniczny charakter, nie oznacza powstania jednej nowej sprawy, a każda z połączonych spraw zachowuje samodzielność, wymagającą odrębnego rozstrzygnięcia. Wprawdzie sąd wydaje jeden wyrok, ale zawierający rozstrzygnięcia co do każdej z połączonych spraw z osobna, a zamieszczenie rozstrzygnięć w jednym wyroku (wyrok łączny) nie niweczy samodzielności połączonych spraw.

Wobec powyższego na mocy art. 385 kpc oraz art. 373 kpc w zw. z art. 397 § 2 kpc orzeczono jak w sentencji.