Postanowienie z dnia 3 lutego 2010 roku, sygn. akt VIII Waz 22/10

  • Drukuj
Szczegóły
Opublikowano: sobota, 27, sierpień 2011 21:15

Wniesienie zażalenia - nawet w terminie - na postanowienie, które zostało już skontrolowane, a tym samym uzyskało cechę prawomocności, jest niedopuszczalne z mocy ustawy. Istnieje bowiem w tym zakresie res iudicata, która stanowi przeszkodę procesową, skutkującą odmową przyjęcia środka lub pozostawieniem go bez rozpoznania - jeśli środek ten został już przyjęty.

Postanowienie z dnia 3 lutego 2010 r.

VIII Waz 22/10

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy   

po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 2010 r. zażalenia ukaranego L. W. na zarządzenie Zastępcy Przewodniczącego Wydziału II Karnego Sadu Rejonowego w Sokółce z dnia 6 stycznia 2010 r. (Sygn. akt II W 255/09)

w przedmiocie odmowy przyjęcia sprzeciwu

na podstawie art. 430 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 kpw

 

p o s t a n a w i a :

zażalenie pozostawić bez rozpoznania

 

U z a s a d n i e n i e:

Zastępca Przewodniczącego Wydziału II Karnego Sadu Rejonowego w Sokółce zarządzeniem z dnia 6 stycznia 2010 r. na podstawie art. 506 § 1 kpk w zw. z art. 94 § 1 kpw odmówił przyjęcia sprzeciwu złożonego dnia 29 grudnia 2009 r. przez ukaranego L. W. od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w Sokółce z dnia 23.09.2009 r. (Sygn. akt II W 255/09) jako wniesionego po terminie.

Powyższe zarządzenie zaskarżył ukarany L. W. wnosząc o przyjęcie wniesionego sprzeciwu i ponowne rozpoznanie sprawy.

Zastępca Przewodniczącego Wydziału II Karnego Sadu Rejonowego w Sokółce zarządzeniem z dnia 21 stycznia 2010 r. po stwierdzeniu, że zażalenie odpowiada warunkom formalnym przyjął wniesiony środek odwoławczy i przekazał do rozpoznania Sadowi Okręgowemu w Białymstoku.

 

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

            Nie wdając się w merytoryczną ocenę wniesionego środka odwoławczego należy stwierdzić, iż zaskarżone zarządzenie zostało wydane z obrazą przepisów postępowania, a mianowicie art. 429 § 1 k.p.k.. w zw. art.  109 § 2 kpw.

Zastępca Przewodniczącego Wydziału III Karnego  zarządzeniem z dnia 21 stycznia 2010 r. przyjął bowiem wniesiony środek odwoławczy w sytuacji, gdy był on niedopuszczalny z mocy ustawy, albowiem  dotyczył kwestii, o której już wcześniej prawomocnie rozstrzygnięto. Uprzednio zostało bowiem już wydane przez upoważnionego sędziego Sądu Rejonowego w Sokółce zarządzenie z dnia 4 listopada 2009 w tym samym przedmiocie (k. 30), które uprawomocniło się na skutek rozpoznania zażalenia ukaranego L. W. przez Sąd Okręgowy w Białymstoku, który postanowieniem  z dnia 23 grudnia 2009  r. (Sygn. akt VIII Waz  149/09) utrzymał zaskarżone zarządzenie  o odmowie przyjęcia sprzeciwu w mocy (k. 47). Podkreślić przy tym należy, że wydane uprzednio zarządzenie o odmowie przyjęcia sprzeciwu zostało wydane na tej samej podstawie faktycznej i prawnej, a mianowicie z powodu przekroczenia przez ukaranego 7- dniowego terminu do wniesienia sprzeciwu przewidzianego w art. 506 § 2 kpk w zw. z art. 94 § 1 kpw.

Natomiast zażalenie ukaranego L. W. wpłynęło do tutejszego wydziału w dniu 18 stycznia 2010 r., a więc już po uprawomocnieniu się zarządzenia z dnia 4 listopada 2010 r. (Sygn. akt III Waz149/09) wydanego w tym samym przedmiocie.Niedopuszczalne jest bowiem rozpoznanie zażalenia, wniesionego przez jednego z obrońców oskarżonego (podejrzanego) na postanowienie sądu pierwszej instancji, które już się uprawomocniło na skutek rozpoznania zażalenia innego obrońcy tej samej osoby (Uchwała Sadu Najwyższego z dnia 21października 2003 r. I KZP 31/03),OSNKW 2003/11-12/95), Biul. SN 2003/10/17, Prok.i Pr.-wkł. 2004/1/10, Wokanda 2004/3/12.

W tym przypadku został już wyczerpany tok instancji, a w konsekwencji pojawiła się negatywna przesłanka procesowa w postaci zakazu ne bis in idem (nie dwa razy o to samo). Stosownie bowiem do treści art. 17 § 1 pkt 7 kpk nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy postępowanie co do tego samego czynu tej samej osoby zostało prawomocnie zakończone. Wspomniana przesłanka dotyczy nie tylko orzeczeń, którymi rozstrzygnięto o głównym przedmiocie postępowania karnego (kwestie winy i kary), ale także zaskarżalnych decyzji incydentalnych.

Konsekwencją prawomocności orzeczenia jest zakaz kolejnego orzekania w tej samej kwestii prawnej niezależnie od tego, czy przyczyna braku równoczesnego rozpoznania środków odwoławczych była konieczność niezwłocznego rozpoznania zażalenia, zaniedbania organizacyjne w pracy administracji zakładu karnego, poczty, prokuratury, bądź sądu czy też przywrócenie terminu do złożenia środka odwoławczego.

            Podkreślić należy, iż przepisy art. 429 k.p.k. i 430 k.p.k., które poprzez art. 109 § 2 kpw mają odpowiednie zastosowanie również w sprawach o wykroczenia, jako lex specialis wskazują konsekwencje braku przesłanek do rozpoznania środka odwoławczego. Wniesienie zażalenia - nawet w terminie - na postanowienie, które zostało już skontrolowane, a tym samym uzyskało cechę prawomocności, jest niedopuszczalne z mocy ustawy. Istnieje bowiem w tym zakresie res iudicata, która stanowi przeszkodę procesową, skutkującą odmową przyjęcia środka odwoławczego (art. 429 § 1 k.p.k.) lub pozostawieniem go bez rozpoznania - jeśli środek ten został już przyjęty (art. 430 § 1 k.p.k.). postanowienie. SA we Wrocławiu z dnia 2007.08.02, II AKz 391/07, LEX nr 301491).

Powołane uregulowania prawne i zasady poprzez art. 466 § 1 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw maja również odpowiednie zastosowanie do zażaleń na zarządzenia.

W tym stanie rzeczy zażalenie należało pozostawić bez rozpoznania, albowiem przyjęty  środek odwoławczy był niedopuszczalny z mocy ustawy.

            Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy orzekł jak na wstępie.