Postanowienie z dnia 10 lutego 2010 roku, sygn. akt VIII Kz 88/10
Postanowienie sądu pierwszej instancji o przyznaniu wynagrodzenia biegłemu czy należności świadkom nie godzi w interesy oskarżonego, gdyż rodzi ono stosunek prawny wyłącznie między Skarbem Państwa i biegłym lub świadkiem. Postanowienie to nie dotyka praw lub interesów oskarżonego albowiem zgodnie z art. 619 § 1 k.p.k. tego rodzaju wydatki wykłada tymczasowo Skarb Państwa, a nie oskarżony. Uprawnienie oskarżonego do kwestionowania wysokości wynagrodzenia przyznanego świadkowi aktualizuje się dopiero, o ile w prawomocnym orzeczeniu kończącym postępowanie zostanie on obciążony kosztami postępowania karnego.
Postanowienie z dnia 10 lutego 2010 r.
VIII Kz 88/10
Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy
po rozpoznaniu w dniu 10 lutego 2010 rokuw sprawie R. M. oskarżonego z art. 191 § 1 k.k. i inne
zażalenia oskarżonego na postanowienie Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim z dnia 23 grudnia 2009 roku (sygn. akt VIII K 376/09)
w przedmiocie przyznania świadkowi zwrotu kosztów przejazdu
na podst. art. 430 § 1 k.p.k. w zw. z art. 429 § 1 k.p.k.
postanawia:
pozostawić zażalenie bez rozpoznania.
Uzasadnienie:
Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim postanowieniem z dnia 23 grudnia 2009 roku przyznał świadkowi tytułem zwrotu kosztów dojazdu na rozprawę w dniu 17 grudnia 2009 roku samochodem osobowym kwotę 620,16 złotych.
Powyższe postanowienie zaskarżył oskarżony wskazując, iż powyższa kwota jest zawyżona.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Zażalenie oskarżonego jest bezzasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.
Wskazać należy, iż art. 619 § 1 k.p.k. stanowi, że jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, wszelkie wydatki wykłada tymczasowo Skarb Państwa. Natomiast w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd określa, kto, w jakiej części i zakresie ponosi koszty procesu (art. 626 § 1 k.p.k.).
Zgodnie z dyspozycją art. 425 § 3 k.p.k. odwołujący się może skarżyć jedynie rozstrzygnięcia lub ustalenia, które naruszają jego prawa lub szkodzą jego interesom (ograniczenie to nie dotyczy oskarżyciela publicznego).
Jak słusznie podnosi się w orzecznictwie sądowym (por. postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 16 maja 2007 r., sygn. akt II AKz 282/07, KZS 2007/7-8/132), postanowienie sądu pierwszej instancji o przyznaniu wynagrodzenia biegłemu, tak jak i należności świadków nie godzi w interesy oskarżonego, gdyż rodzi ono stosunek prawny wyłącznie między Skarbem Państwa i biegłym lub świadkiem. Postanowienie to nie dotyka w ogóle praw lub interesów oskarżonego albowiem zgodnie z art. 619 § 1 k.p.k. tego rodzaju wydatki wykłada tymczasowo Skarb Państwa, a nie oskarżony. Takie rozstrzygnięcie nie narusza więc jego praw i nie szkodzi jego interesom. Poprzez analogię powyższe stanowisko należy odnieść również do kosztów związanych ze stawiennictwem świadka na rozprawę, zwłaszcza, że zarówno należności świadków i biegłych zostały zaliczone do tymczasowych wydatków Skarbu Państwa, które łącznie z opłatami stanowią koszty procesu. O tych kosztach Sąd rozstrzyga ostatecznie dopiero w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie (art. 618 § 1 pkt. 7, 8 kpk, art. 616 kpk, art. 626 § 1 kpk).
Uprawnienie oskarżonego do kwestionowania wysokości wynagrodzenia przyznanego świadkowi zaktualizuje się o ile w prawomocnym orzeczeniu kończącym postępowanie zostanie on obciążony kosztami postępowania karnego. W takim wypadku oskarżony będzie mógł skorzystać z tego prawa poprzez zaskarżenie postanowienia Sądu I instancji o ustaleniu kosztów postępowania (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 września 1997 r., sygn. akt I KZP 18/1997, OSNKW 1997/11-12/91).
Dlatego też uznać należy, że na obecnym etapie postępowania (wydany wyrok Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim z dnia 21 stycznia 2010 roku obciążający oskarżonego kosztami procesu w sprawie nie jest prawomocny) oskarżony nie jest osobą uprawioną do złożenia zażalenia na postanowienie o ustaleniu kosztów.
Z tych też względów Sąd Okręgowy orzekł jak na wstępie.