Postanowienie z dnia 17 lutego 2010 roku, sygn. akt VIII Kz 37/10

Odwołujący się może skarżyć jedynie rozstrzygnięcia lub ustalenia naruszające jego prawa lub szkodzące jego interesom, a więc musi mieć interes prawny w zaskarżeniu rozstrzygnięcia (gravamen). Okoliczność, czy oba czyny zarzucone oskarżonemu pozostają ze sobą w związku nie ma w tym przedmiocie istotnego znaczenia. Dla przyjęcia interesu prawnego do zaskarżenia orzeczenia konieczne jest stwierdzenie istnienia rzeczywistej lub przynajmniej hipotetycznej „uciążliwości” rozstrzygnięcia dla skarżącego.

Postanowienie z dnia 17 lutego 2010 r.

VIII Kz 37/10

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy

po rozpoznaniu w dniu 17 lutego 2010 r. w sprawie Ł. P.oskarżonego z art. 288 § 1 k.k., art. 158 § 1 k.k.

zażalenia oskarżyciela posiłkowego B. M. na postanowienie Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 11 stycznia 2010 roku (Sygn. akt VIII Ka 674/09)

w przedmiocie pozostawienia bez rozpoznania przyjętego środka odwoławczego

na podst. art. 437 § 1 k.p.k.

p o s t a n a w i a :

zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy

U z a s a d n i e n i e :

Sąd Okręgowy w Białymstoku postanowieniem z dnia 11 stycznia 2010 roku pozostawił bez rozpoznania apelację oskarżyciela posiłkowego B. M. w zakresie czynu II zarzucanego oskarżonemu jako niedopuszczalną z mocy ustawy.

Powyższe orzeczenie zaskarżył B. M. podnosząc, iż oba czyny zarzucane oskarżonemu pozostają ze sobą w związku. W toku całego postępowania brał udział w sprawie w charakterze oskarżyciela posiłkowego i dlatego ma interes prawny do zaskarżenia wyroku Sądu I instancji w całości. Wskazując na tę podstawę wniósł o przyjęcie do rozpoznania jego apelacji w pełnym zakresie.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

            Zażalenie oskarżyciela posiłkowego jest bezzasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.

            Art. 430 § 1 k.p.k. stanowi, iż sąd odwoławczy pozostawia bez rozpoznania przyjęty środek odwoławczy , jeżeli zachodzą okoliczności określone w art. 429 § 1 k.p.k. (środek odwoławczy został wniesiony po terminie lub przez osobę nieuprawnioną albo jest niedopuszczalny z mocy ustawy) albo jeżeli przyjęcie tego środka nastąpiło na skutek niezasadnego przywrócenia terminu.

            Zgodnie natomiast z art. 444 k.p.k. od wyroku sądu pierwszej instancji stronom, podmiotowi określonemu w art. 416 k.p.k., a pokrzywdzonemu od wyroku warunkowo umarzającego postępowanie, wydanego na posiedzeniu, przysługuje apelacja, chyba, ze ustawa stanowi inaczej.

            W niniejszej sprawie Ł. P. został oskarżony o czyny z art. 288 § 1 k.k. i z art. 158 § 1 k.k., w których odpowiednio pokrzywdzonymi są B. M. i P. M. Jedynie B. M. w dniu 28 kwietnia 2009 roku (k. 173) złożył do sądu oświadczenie, że będzie działał w charakterze strony – oskarżyciela posiłkowego. Natomiast P. M., mimo pouczenia go o takiej możliwości, nie skorzystał z przysługującego mu uprawnienia i nie wstąpił do sprawy w charakterze strony.

Zgodnie z dyspozycją art. 425 § 3 kpk odwołujący się może skarżyć jedynie rozstrzygnięcia lub ustalenia naruszające jego prawa lub szkodzące jego interesom, a więc musi mieć interes prawny w zaskarżeniu rozstrzygnięcia (gravamen).

B. M. zaskarżył wyrok Sądu Rejonowego w Białymstoku w całości, również w zakresie czynu z art. 158 § 1 k.k., którym nie był pokrzywdzony. Tym samym wniesiony przez niego środek odwoławczy w tym zakresie był niedopuszczalny z mocy ustawy. Okoliczność, czy oba czyny zarzucone oskarżonemu pozostają ze sobą w związku nie ma w tym przedmiocie istotnego znaczenia. Dla przyjęcia interesu prawnego do zaskarżenia orzeczenia konieczne jest stwierdzenie istnienia rzeczywistej lub przynajmniej hipotetycznej „uciążliwości” rozstrzygnięcia dla skarżącego, której B. M. w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu z art. 158 § 1 kk nie wykazał.

Zaskarżone orzeczenie o pozostawieniu bez rozpoznania w tej części apelacji wniesionej przez oskarżyciela posiłkowego B. M. było więc merytorycznie słuszne i zgodne z przepisami prawa.

            Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy orzekł jak na wstępie.