Wyrok z dnia 19 marca 2009 roku, sygn. akt VIII Ka 63/09

Dla zaistnienia warunków uwalniających od winy świadka, który składa nieprawdziwe zeznania dotyczące okoliczności mających znaczenie dla realizacji jego prawa do obrony, w chwili składania przez niego zeznań nie musi się toczyć postępowanie karne czy też karno skarbowe.

Wyrok z dnia 19 marca 2009 r.

VIII Ka 63/09

Sąd Okręgowy w Białymstoku w VIII Wydziale Karnym Odwoławczym                 

po rozpoznaniu w dniu 19 marca 2009 roku sprawy:

1. M.P.

oskarżonego o czyn z art. 233§1 kk;

2. T.B.

oskarżonego o czyny z art. 233§1 kk w zw. z art. 12 kk;

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku 

z dnia 25 listopada 2008 roku, sygnatura akt VII K 254/08

1. Zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że uniewinnia oskarżonego M.P. od popełnienia zarzuconego mu czynu.
2. Wyrok w stosunku do oskarżonego T.B. utrzymuje w mocy.
3. Zasądza od oskarżonego T.B. kwotę 360,- złotych (trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem opłaty za postępowanie przez Sądem II instancji i obciąża w/w pozostałymi kosztami procesu za postępowanie odwoławcze w ½ części.
4. W części uniewinniającej kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

1. H.P. został oskarżony o to, że

w dniu 29 listopada 2005 roku w trakcie przesłuchania przez pracownika Urzędu Skarbowego w Augustowie w związku z postępowaniem podatkowym w stosunku do J.L., będąc uprzedzony o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, fałszywie zeznał, iż w dniu 28 czerwca 2005 roku z powodu braku towaru kierowca – T.B. odjechał bez załadunku, nie wykonawszy tym samym usługi transportowej na rzecz firmy L., podczas gdy w rzeczywistości samochód został załadowany i usługa transportowa miała miejsce,

tj. o czyn z art. 233 § 1 k.k.

2. M.P. został oskarżony o to, że:

w dniu 28 lipca 2006 roku w trakcie przesłuchania przez pracownika Urzędu Skarbowego w Mońkach w związku z toczącym się postępowaniem podatkowym w firmie L. J.L., będąc uprzedzony o odpowiedzialności karnej za składnie nieprawdziwych zeznań, fałszywie zeznał, iż z powodu braku towaru do załadunku firma P. nie wykonała usługi transportowej przewiezienia towaru do Hiszpanii na rzecz firmy L., podczas gdy w rzeczywistości usługa taka miała miejsce,

tj. o czyn z art. 233 § 1 k.k.

3. S.S.J. został oskarżony o to, że: 

w dniu 10 sierpnia 2007 roku w trakcie przesłuchania w charakterze świadka w Komendzie Powiatowej Policji w Augustowie w związku z toczącym się postępowaniem podatkowym w firmie L. J.L., będąc uprzedzony o odpowiedzialności karnej za składanie nieprawdziwych zeznań, fałszywie zeznał, iż nie pracował on w firmie P. w Augustowie oraz że nie zna T.B., podczas, gdy w rzeczywistości jako pracownik firmy P. udał się on razem z T.B. do Hiszpanii w okolice Malagi celem przewiezienia ładunku pobranego z firmy L. w Krypnie,

4. T.B. został oskarżony o to, że:

I. w dniu 20 grudnia 2005 roku w trakcie przesłuchania przez pracownika Urzędu Skarbowego w Augustowie w charakterze świadka w związku z postępowaniem podatkowym w stosunku do J.L., będąc uprzedzony o odpowiedzialności karnej za składanie nieprawdziwych zeznań, fałszywie zeznał, iż będąc kierowcą samochodu ciężarowego firmy P. po przybyciu do firmy J.L. nie pobrał on ładunku tarcicy z firmy L. celem jej przewiezienia do Hiszpanii, a następnie z powodu nie realizowania zlecenia na rzecz firmy L.wrócił on do bazy, podczas gdy w rzeczywistości usługa transportowa miała miejsce,

tj. o czyn z art. 233 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

II. w dniu 28 listopada 2006 roku w Urzędzie Skarbowym w Mońkach w trakcie przesłuchania przez pracownika ww. Urzędu w związku z postępowaniem podatkowym w sprawie podatku od towarów i usług w stosunku do J.L. będąc uprzedzony o odpowiedzialności karnej za składanie nieprawdziwych zeznań, fałszywie zeznał, iż nie wykonywał on usługi transportowej dla firmy J.L., podczas gdy w rzeczywistości usługa taka miała miejsce,

tj. o czyn z art. 233 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

         Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 25 listopada 2008 r w sprawie VII K 254/08

I.       Oskarżonych M.P. i T.B. uznał za winnych popełnienia zarzucanych im czynów przyjmując, iż oskarżony T.B. w zakresie obu zarzucanych mu czynów działał w z góry powziętym zamiarze i w krótkich odstępach czasu i za to oskarżonego M.P. na podstawie art. 233 § 1 kk skazał na karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności zaś oskarżonego T.B. za czyn opisany w punkcie I aktu oskarżenia na podstawie art. 233 § 1 kk w zw. z art. 12 kk skazał, zaś na podstawie art. 233 § 1 kk wymierzył mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności, za czyn opisany w punkcie II aktu oskarżenia na podstawie art. 233 § 1 kk w zw. z art. 12 kk skazał, zaś na podstawie art. 233 § 1 kk wymierzył mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności.

II.      Na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego T.B. karę łączną w wymiarze 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności.

III.     Oskarżonego S.S.J. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu kwalifikując go z art. 233 § 1 kk i za to na podstawie art. 233 § 1 kk skazał go zaś na podstawie art. 233 § 5 pkt. 2 kk odstąpił od wymierzenia mu kary.

IV.    Na podstawie art. 17 § 1 pkt. 5 kp.k w zw. z art. 414 § 1 kp.k umorzył postępowanie w sprawie przeciwko H.P. o czyn z art. 233 § 1 kk

V. Na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 pkt. 1 kk wykonanie orzeczonych wobec oskarżonych M.P. i T.B. kar pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata.

VI.    Na podstawie art. 71 § 1 kk orzekł od oskarżonych T.B. i M.P grzywny w kwotach po 60 (sześćdziesiąt) stawek dziennych przyjmując, że wysokość jednej stawki jest równa kwocie 30 (trzydzieści) złotych.

VII.   Na podstawie art. 59 § 1 kk w zw. z art. 49 § 1 kk orzekł od oskarżonego S.S.J. świadczenie pieniężne w kwocie 700 (siedmiuset) zł na rzecz fundacji Pomocy Ofiarom Przestępstw.

VIII. Zasądził na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego M.P. kwotę 120 (stu dwudziestu) złotych zaś od oskarżonego T.B. kwotę 180 (stu osiemdziesięciu) złotych tytułem opłaty zwalniając oskarżonych od pozostałych kosztów procesu.

IX.    Zwolnił oskarżonego S.S.J. od ponoszenia kosztów procesu obciążając nimi Skarb Państwa, zaś kosztami procesu w części dotyczącej oskarżonego H.P. obciążył Skarb Państwa.

         Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wnieśli obrońcy oskarżonych T.B. i M.P..

Obrońca oskarżonego T.B. zaskarżył wyrok w części dotyczącej w/w oskarżonego w całości. Na zasadzie art. 427§2 kpk i art. 438 pkt 1 kpk wyrokowi zarzucił obrazę prawa materialnego - art. 233§ 1 kk polegającą na błędnym przyjęciu, że przestępstwo fałszywych zeznań popełnia osoba umyślnie składająca nieprawdziwe zeznania dotyczące okoliczności mających znaczenie dla realizacji jego prawa do obrony.

Na zasadzie art. 437§ l k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego T.B. od popełnienia zarzucanych mu czynów.

Obrońca oskarżonego M.P. zaskarżył wyrok w części dotyczącej w/w oskarżonego w całości. Na mocy art. 438 pkt 2 i 3 kpk orzeczeniu zarzucił:

I. Obrazę przepisów prawa procesowego mającą wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności.

1). art. 4 k.p.k. przez nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego M.P., a w szczególności motywacji jego działania, gdyż składał on fałszywe zeznania działając z obawy przed grożącą mu i jego ojcu H.P. odpowiedzialnością karną skarbową a także nie wzięcie pod uwagę faktu, że na rozprawie w dniu 26 marca 2008 r. podał wskazane wyżej motywy swojego działania, a także przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu.

2). art. 7 kpk poprzez danie w całości wiary zeznaniom J.L. i D.L., podczas gdy są one nielogiczne i zmienne, w szczególności wbrew doświadczeniu życiowemu, że D.L przekazał należność za wykonaną przez firmę P. usługę za granicą w gotówce bez pokwitowania, mimo jakichkolwiek innych dowodów to potwierdzających.

3). art. 410 kpk przez nie wzięcie pod uwagę przyznania się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu na rozprawie w dniu 26 marca 2008 r.

4). art. 424 § 1 i 2 kpk przez nie wyjaśnienie w uzasadnieniu orzeczenia, dlaczego Sąd nie uznał argumentacji oskarżonego, że działał on z obawy przed grożącą mu odpowiedzialnością karną skarbową /która to możliwość wynikała z zakresu jego obowiązków i czynności faktycznych dokonywanych w firmie P. a jedynie ograniczenie się do stwierdzenia, że przeciwko M. i H. P. nie toczyło się żadne postępowanie karne skarbowe oraz nie uwzględnienie tych okoliczności przy wymiarze kary.

II. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść poprzez:

1) błędne przyjęcie, że w chwili składania fałszywych zeznań M.P. nie działał z obawy przed grożącą mu i jego ojcu odpowiedzialnością karną skarbową i w rezultacie nie uznanie, że jego działanie wypełniało znamiona pozaustawowego kontratypu przestępstwa z art. 233 § 1 k.k.

2) błędne przyjęcie przy wymiarze kary, że oskarżony M.P. był już wcześniej karany za przestępstwo z art. 178 a k.k. oraz że "naprawił szkody wynikające ze zniszczenia  pojazdu"(s. 8 uzasadnienia), gdy w rzeczywistości oskarżony nigdy wcześniej karany nie był.

Wskazując na powyższe zarzuty na podstawie art. 437 § 1 kpk wniósł o uniewinnienie oskarżonego ewentualnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji

Natomiast w stosunku do oskarżonego H.P. i S.S. J. w dniu 7.01.2009 r powyższy wyrok uprawomocnił się.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

         Apelacja obrońcy oskarżonego T.B. jako niezasadna na uwzględnienie nie zasługiwała. Natomiast część argumentów dotyczących naruszenia przepisów prawa procesowego zawartych w środku zaskarżenia dotyczącym M.P. okazała się trafna w stopniu skutkującym uwzględnieniem wniosku dotyczącego zmiany przedmiotowego orzeczenia i uniewinnieniem tego oskarżonego od postawionego mu zarzutu.

         Trzonem zarzutów zawartych w powyższych apelacjach była kwestia realizacji prawa do obrony (art. 6 kpk) przez osobę przesłuchaną w charakterze świadka, na okoliczności które mogą być podstawą do postawienia świadkowi zarzutu popełnienia czynu karalnego. W szczególności problem dotyczył sytuacji w której świadek pouczony prawidłowo o możliwości odmowy udzielenia odpowiedzi na pytanie, skutkującej potencjalną odpowiedzialnością karną świadka, zeznaje nieprawdę, wyczerpując swoim działaniem dyspozycję art. 233§1 kk, chcąc uniknąć tej odpowiedzialności. Mimo oparcia przez obrońcę oskarżonego T.B. podstaw apelacji na art. 438 pkt 1 kpk, Sąd Odwoławczy uznał, iż z treści zarzutu i uzasadnienia wynika, iż w rzeczywistości chodzi o art. 438 pkt 2 kpk.

         W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji błędnie zinterpretował orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2007 roku w sprawie I KZP 26/07 (LEX 298949) oraz z dnia 26 kwietnia 2007 roku w sprawie I KZP 4/07, (LEX 244459). W późniejszym orzeczeniu Sąd Najwyższy przeanalizował i w pełni zaakceptował wnioski zawarte w orzeczeniu wcześniejszym. Z uzasadnienia orzeczenia z dnia 20 września 2007 roku wynika, iż nie popełnia przestępstwa fałszywych zeznań (art. 233§1 kk), kto umyślnie składa nieprawdziwe zeznania dotyczące okoliczności mających znaczenie dla realizacji jego prawa do obrony (art. 6 kpk). Wbrew stwierdzeniom Sądu Rejonowego dla zaistnienia warunków uwalniających od winy takiego świadka, w chwili składania przez niego zeznań nie musi się toczyć postępowanie karne czy też karno skarbowe. Sąd Najwyższy wskazuje, jako filary realizacji prawa do obrony oskarżonego (art. 6 kpk) – art. 175 kpk normujący prawo oskarżonego do milczenia oraz art. 74§1 kpk ustanawiający regułę  nemo se ipsum accusare tenetur. Zgodnie z art. 74§1 kpk oskarżony nie ma obowiązku dowodzenia swej niewinności ani obowiązku dostarczania dowodów na swoją niekorzyść. Należy zatem przyjąć, że zakres zastosowania zasady nemo tenetur jest szerszy niż gwarancje procesowe oskarżonego (podejrzanego). Chroni ona bowiem także każdego uczestnika postępowania karnego, który zobowiązany jest do składania oświadczeń procesowych (świadka, biegłego, strony postępowania), a który w razie ujawnienia przestępstwa mógłby być narażony na odpowiedzialność karną. Zatem chroni potencjalnego podejrzanego jeszcze przed postawieniem mu jakiegokolwiek zarzutu, od momentu popełnienia czynu. Ponadto Sąd Najwyższy stwierdza, iż zawarty w Rozdziale III Kodeksu karnego katalog przedmiotowych okoliczności wyłączających przestępność czynu nie jest wyczerpujący. Do niewymienionych w kodeksie okoliczności wyłączających bezprawność, a co za tym idzie i przestępność czynu, w ocenie Sądu Najwyższego, należy niewątpliwie działanie w granicach uprawnień lub obowiązków określonych w ustawie lub w przepisach wydanych na podstawie ustawy. Działanie takie nie może być przestępstwem, chociażby wypełniało znamiona czynu zabronionego. Z uwagi na powyższe Sąd Najwyższy stwierdził, iż art. 175 kpk i art. 74§1 kpk wprowadzają tzw. pozaustawowy kontratyp niektórych przestępstw, w tym dotyczący czynu z art. 233§1 kk. To, kiedy zostały złożone zeznania świadka i w jakim postępowaniu karnym, jest w istocie obojętne. Istotna jest bowiem tylko ocena, czy składając fałszywe zeznania, osoba ta korzystała z przysługującego jej z mocy art. 42 ust. 2 Konstytucji prawa do obrony. 

Sąd Okręgowy dokonał kontroli zaskarżonego orzeczenia z punktu widzenia realizacji przez oskarżonych prawa do obrony w trakcie składania zeznań, które w późniejszym okresie stały się podstawą do postawienia w/w zarzutów z art. 233§1 kk. Sąd I instancji w sposób prawidłowy ustalił stan faktyczny w sprawie. Istotnymi elementami były: zamówienie w dniu 27 czerwca 2005 roku usługi transportowej w firmie P. H.P. w Augustowie przez firmę L. w Krypnie na trasie Krypno – Malaga za kwotę 2.400,- € + VAT (z terminem realizacji od dnia 28 czerwca 2005 roku), przewiezienie towaru samochodem TIR firmy P kierowanym przez T.B. i S.S.J. w ustalonym terminie, niewystawienie faktury L. w Krypnie za zrealizowaną usługę w zakreślonym ustawowo terminie przez P. H.P. w Augustowie. Istotnym elementem, który nie znalazł się w stanie faktycznym było przyjęcie i formalna realizacja zamówienia przez M.P., który jak wynika z wyjaśnień jedynego właściciela firmy – H.P. oraz w/w oskarżonego, był pracownikiem biurowym. Jak wynika ze zgromadzonych dowodów M.P. przyjął i potwierdził realizację zamówienia (k. 5), wystawił kierowcy TIR-a międzynarodowy list przewozowy (k. 61), wystawiał w badanym okresie w firmie ojca faktury (k. 444). Zgodnie z §13 obowiązującego od dnia 01 czerwca 2005 roku Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 95, poz. 798, z późń. zm.) fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi. Nie wywiązując się z tego obowiązku w/w naraził się na odpowiedzialność z art. 62 kks w zw. z art. 9§3 kks. Artykuł ten reguluje odpowiedzialność za przestępstwo ewentualnie wykroczenie skarbowe w związku z niewystawieniem faktury. Wartość usługi przez strony umowy został określona na kwotę 2.400,- €. Według kursu NBP na dzień 01 lipca 2005 roku kurs średni € (tabela A) wynosił 4,0306 zł. Zatem wartość usługi wynosiła 2.400,- € x 4,0306 zł = 9.673,44 zł.

Należny podatek VAT dla powyższych usług w badanym okresie został ustalony na poziomie 22%. Kwota uszczuplonego podatku VAT wyniosła więc kwotę 9.673,44 zł x 22% = 2.128,16 złotych. Zgodnie z art. 53 § 3 kks wykroczenie skarbowe jest to czyn zabroniony przez kodeks pod groźbą kary grzywny określonej kwotowo, jeżeli kwota uszczuplonej lub narażonej na uszczuplenie należności publicznoprawnej albo wartość przedmiotu czynu nie przekracza pięciokrotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia w czasie jego popełnienia. Art. 53 § 4 kks stanowił, iż minimalne wynagrodzenie jest to wynagrodzenie za pracę ustalone na podstawie ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. Nr 200, poz. 1679, z 2004 r. Nr 240, poz. 2407 oraz z 2005 r. Nr 157, poz. 1314). W 2005 roku w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 14 września 2004 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2005 r. (Dz.U. Nr 201, poz. 2062) od dnia 1 stycznia 2005 r. ustalono minimalne wynagrodzenie za pracę w wysokości 849,- zł. Próg graniczny wykroczenia skarbowego i przestępstwa skarbowego – 4.245,- złotych nie został więc przekroczony. Wbrew wywodom skarżącego rozstrzygnięcie w imieniu M.P., oskarżony nie mógłby skorzystać z prawa uchylenia się odpowiedzi na pytanie z art. 183§1 kpk, w brzmieniu obowiązującym od dnia 01 lipca 2003 roku, gdyż takie prawo przysługiwało by mu tylko w razie narażenia się na odpowiedzialność za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe. Przepis art. 183§1 kpk z 1997 roku podlegał zmianom. W pierwotnym brzmieniu świadek mógł uchylić się od odpowiedzi na pytanie, jeżeli udzielenie odpowiedzi mogłoby narazić jego lub osobę dla niego najbliższą na odpowiedzialność za przestępstwo lub wykroczenie. Następnie od dnia 17 października 1997 roku ustawodawca określił potencjalne narażenie na  przestępstwo, przestępstwo skarbowe, wykroczenie lub wykroczenie skarbowe.

Uwadze skarżących uszedł również fakt, iż oskarżeni w toku postępowania administracyjnego zostali pouczeni nie o treści art. 183§1 kpk lecz art. 196§1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr. 8, poz. 60, z póź. zm.). Paragraf 2 art. 196 ordynacji stanowił: świadek może odmówić odpowiedzi na pytania, gdy odpowiedź mogłaby narazić jego lub jego bliskich wymienionych w § 1 na odpowiedzialność karną, karną skarbową albo spowodować naruszenie obowiązku zachowania ustawowo chronionej tajemnicy zawodowej. W ocenie Sądu Okręgowego określenie „odpowiedzialność karno skarbowa” dotyczy zarówno przestępstw skarbowych jak i wykroczeń skarbowych, analogicznie jak w orzecznictwie interpretowano sformułowanie „odpowiedzialność karna” zawarte w art. 166§1 kpk z 1969 roku (uchwała  Sądu Najwyższego z dnia 5 kwietnia 1973 r., w sprawie VI KZP 80/72, LEX 18585).

Istotnymi w sprawie są następujące okoliczności. M.P. został pouczony o możliwości skorzystania z prawa odmowy odpowiedzi na pytanie, która mogłaby narazić jego, bądź osobę mu bliską na odpowiedzialność za wykroczenie skarbowe.  Wiedział jaki jest przedmiot postępowania administracyjnego, ponieważ kilka miesięcy wcześniej jego ojciec H.P. był przesłuchany w sprawie. Miał świadomość niewystawienia faktury za przedmiotową usługę transportową. Organ prowadzący postępowanie wyjaśniające w chwili przesłuchania oskarżonego miał wystarczające podstawy do postawienia mu zarzutu z art. 62§5 kks. W świetle powyższych okoliczności zeznania M.P. niezgodne z prawdą nie mogły skutkować jego odpowiedzialnością z art. 233§1 kk. Dlatego Sąd Okręgowy zmienił rozstrzygnięcie w części dotyczącej tegoż oskarżonego i uniewinnił go od popełnienia zarzuconego mu czynu. Co do części rozstrzygnięcia, w której uniewinniono  oskarżonego od popełnienia czynu z art. 233§1 kk kosztami sądowymi obciążono Skarb Państwa (art. 634 kpk w zw. z art. 632 pkt 2 kpk).

Sytuacja prawna oskarżonego T.B. wygląda diametralnie różnie w porównaniu z M.P.. Wbrew twierdzeniom skarżącego, w czasie zdarzeń będących przedmiotem rozpoznania w/w nie prowadził działalności pod firmą P.. Z odpisów dokumentów znajdujących się w materiale dowodowym wynika, iż od 08 czerwca 2004 roku w/w prowadził „działalność jednoosobową podmiotów gospodarczych prowadzących działalność gospodarczą wyłącznie na rzecz jednego podmiotu” (k. 11). Z firmą P. łączyła w/w umowa o świadczeniu usług kierowcy (k. 10). Co miesiąc w/w wystawiał rachunek firmie P., w tym za miesiące czerwiec i lipiec 2005 roku, za obsługę samochodu ciężarowego (k. 112, 113). W/w nie miał żadnych podstaw do skorzystania z prawa do odmowy udzielenia odpowiedzi na poszczególne pytania, ponieważ okoliczności na które zeznawał w żaden sposób nie narażały go na szeroko rozumianą odpowiedzialność karną. Dlatego rozstrzygnięcie Sądu I instancji w stosunku do w/w oskarżonego jest ze wszech miar słuszne, podlegające pełnej akceptacji.

Na marginesie dodać należy, iż w identycznej sytuacji procesowej znalazł się drugi kierowca – S.S. J.  dlatego nie było podstaw ani konieczności ingerencji w orzeczenie Sądu dotyczące tego oskarżonego w trybie art. 435 kpk.    

Zdaniem Sądu Okręgowego zastrzeżeń mieć nie można do orzeczonej wobec oskarżonego T.B. kary, nie nosi ona bowiem znamion rażącej niewspółmierności. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku wskazuje, iż orzekając o karze, Sąd I instancji wziął pod uwagę zarówno dyrektywy wymiaru kary, jak też uwzględnił wszystkie istotne okoliczności łagodzące jak i obciążające. Ponadto swoje rozstrzygnięcie w przedmiocie kary wymierzonej oskarżonemu w sposób dokładny uzasadnił. W ocenie Sądu Odwoławczego nie zachodzą zatem w przedmiotowej sprawie przesłanki do uznania orzeczonej kary jako niewspółmiernie surowej.

Z powyższych względów wyrok jako słuszny w stosunku do oskarżonego T.B. został utrzymany w mocy, a Sąd Okręgowy na podstawie art. 437§1 kpk orzekł jak w sentencji.

O opłacie za postępowanie przez Sądem II instancji w stosunku do oskarżonego T.B. orzeczono na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 2 oraz 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 49 poz. 223 z późn. zm.), zaś o pozostałych kosztach za postępowanie odwoławcze orzeczono na mocy art. 636§1 kpk.