Wyrok z dnia 26 marca 2010 roku, sygn. akt II Ca 36/10

Przy ocenie, czy naruszone zostało dobro osobiste człowieka decydują kryteria obiektywne, a nie subiektywne odczucia osoby żądającej ochrony prawnej.

WYROK SĄDU OKRĘGOWEGO W BIAŁYMSTOKU

z dnia 26 marca 2010 r., sygn. akt II Ca 36/10

Sąd Okręgowy w Białymstoku po rozpoznaniu w dniu 26 marca 2010 r. w Białymstoku na rozprawie sprawy z powództwa Bartosza W. przeciwko Skarbowi Państwa - Aresztowi Śledczemu w B. o zapłatę na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstokuz dnia 2 października 2009 r. sygn. akt I C  664/08

1. zmienia zaskarżony wyrok w punkcie I i oddala powództwo;
2. zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 90 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

Uzasadnienie

Powód Bartosz W. wniósł o zasądzenie od pozwanego Skarbu Państwa - Aresztu Śledczego w B. na swoją rzecz kwoty 10.000 złotych tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami od dnia orzeczenia do dnia zapłaty oraz kosztów procesu (k. 2-4 akt). 

Pozwany Skarb Państwa – Areszt Śledczy w B. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu (k. 24-25 akt).

Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 02 października 2009 roku zasądził od pozwanego Skarbu Państwa - Aresztu Śledczego w B. na rzecz powoda Bartosza W. kwotę 1.000 złotych z ustawowymi odsetkami w wysokości 13 % w stosunku rocznym od dnia 02.10.2009 roku do dnia zapłaty, oddalił powództwo w pozostałej części, zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.080 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego i ustalił, że koszty sądowe ponosi Skarb Państwa (k. 284 akt).

Sąd Rejonowy ustalił, iż bezsporny był w sprawie fakt przebywania powoda w okresie od dnia 02 lutego 2007 roku do dnia 10 września 2007 roku w Areszcie Śledczym w B.. W dniu 02 lipca 2007 roku powód podczas widzenia otrzymał od matki tabletki anaboliczne, które zostały mu odebrane przez funkcjonariuszy pozwanego z uwagi na zakaz ich posiadania. W dniu 04 lipca 2007 roku powód przekazał funkcjonariuszom pozwanego „zastrzeżenie” adresowane do Dyrektora Aresztu Śledczego w B., w którym wskazując na groźby ze strony pracownika pozwanego domagał się odizolowania od niego. Tego samego dnia złożył też skargę adresowaną do Dyrektora Aresztu Śledczego w B., w której wskazał, że w dniu 03 lipca 2007 roku pracownik służby więziennej w celi gospodarczej groził mu pobiciem i utratą zdrowia oraz zamknięciem w celi zabezpieczającej, w której dochodzi do pobić, po tym jak ujawnił w jego posiadaniu 30 sztuk tabletek anabolicznych. W piśmie domagał się zajęcia stanowiska dyrekcji na zachowanie funkcjonariusza z uwagi na wywołaną w nim obawę spełnienia gróźb. Na polecenie kierownika D.O. w dniu 05 lipca 2007 roku funkcjonariusze służby więziennej przeprowadzili kontrolę celi powoda przy użyciu psa tropiącego. Podczas przeszukania znaleziono woreczek z zawartością białych nieoznaczonych tabletek. W toku czynności wyjaśniających po przeprowadzeniu narkotestu „Odczynnik Mariquis’a ustalono, iż w skład tabletek wchodzi metaamfetamina. Tabletki zostały przekazane do właściwej jednostki policji celem przeprowadzenia testów metodą analityczną w warunkach laboratoryjnych. W wyniku badań ustalono, że badane tabletki zawierają metandrostenolon - lek z grupy anabolicznych. Powód przeznaczał te tabletki - „sterydy” na własne potrzeby, nikomu ich nie udostępniał i nie sprzedawał. W dniu ujawnienia niedozwolonego zachowania, tj. 02 lipca 2007 roku funkcjonariusz pozwanego sporządził wniosek o ukaranie powoda za usiłowanie przeniesienia na oddział 34 tabletek metaamfetaminy. Powód w dniu 30 lipca 2007 roku przekazał pismo adresowane do Kierownika Działu Ochrony, na które również nie uzyskał odpowiedzi. W dniu 26 listopada 2007 roku powód wystosował skargę do Centralnego Zarządu Służby Więziennej w Warszawie dotyczącą sposobu rozpatrzenia skarg przez pozwanego. Centralny Zarząd Służby Więziennej w Warszawie w piśmie z dnia 27 grudnia 2007 roku potwierdził zasadność skargi powoda dotyczącej nie przekazania adresatom pism złożonych funkcjonariuszom Aresztu Śledczego w Białymstoku, a w stosunku do jednego funkcjonariusza Działu Penitencjarnego, którego ustalono zaniedbanie w przekazywaniu korespondencji przeprowadzono rozmowę ostrzegawczą i obniżono dodatek służbowy.

Przechodząc do jurydycznej oceny zasadności zgłoszonego powództwa Sąd I-szej instancji wskazał, iż powód wywodząc swoje roszczenie z art. 417 kc i art. 77 Konstytucji RP powinien był wykazać ogólne przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej, tj. działania (zaniechania), szkodę oraz związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem odpowiedzialnego za szkodę, a szkodą. Powód przesłanek tych nie dowiódł, albowiem nie wykazał powstania szkody i jej rozmiarów, a w toku całego postępowania nie wspomniał, aby w wyniku zaniedbania funkcjonariusza doznał jakiejkolwiek szkody materialnej lub niematerialnej wymiernej w pieniądzu. W ocenie Sądu I-szej instancji wskazana przez powoda podstawa prawna powództwa była nietrafna, albowiem w świetle okoliczności sprawy podstawy materialnoprawnej żądania należało upatrywać w art. 24 kc i 448 kc. Zdaniem Sądu należało przyjąć, iż zaistniałe w sprawie zdarzenie polegające na nieprzekazaniu korespondencji w ramach wewnętrznego obrotu w jednostce penitencjarnej naruszyło prawa podmiotowe powoda, a dochodzone przez powoda zadośćuczynienie związane jest z krzywdą wynikającą z bezprawnego naruszenia przez pozwanego dobra osobistego powoda, tj. godności i poczucia bezpieczeństwa w placówce, w której przebywał, które to naruszenia wiąże z brakiem zajęcia stanowiska przez pozwanego w sprawie wystosowanych do Dyrekcji Aresztu Śledczego pism z 04 lipca 2007 roku: „zastrzeżenia”, „skargi” i pisma z 30 lipca 2007 roku, w których wskazywał na niewłaściwe, w jego ocenie, zachowanie funkcjonariusza służby więziennej, które wywołało u niego obawę o bezpieczeństwo i zdrowie. Sąd uznał, iż z materiału dowodowego jednoznacznie wynika, iż brak było podstaw do obciążenia powoda posiadaniem narkotyków, chociaż powód podlegał karze dyscyplinarnej za naruszenie regulaminu placówki w zakresie posiadania niedozwolonych leków. Opierając się na zeznaniach świadków Sąd uznał, iż każdy z funkcjonariuszy służby więziennej po otrzymaniu skargi, czy wniosku od osadzonego, nawet ustnej powinien nadać jej bieg urzędowy, aby trafiła do dyrektora placówki i mogła być załatwiona. Postępowanie wbrew powołanym regułom potwierdza bezprawność w działaniu pozwanego w zakresie skarg powoda, który co jest istotne przebywał w warunkach izolacji i miał prawo oczekiwać ochrony swoich interesów ze strony dyrektora, a brak jakiejkolwiek reakcji mógł u powoda wzbudzić niepokój i poczucie zagrożenia. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił Sądowi Rejonowemu na ustalenie, że doszło do naruszenia prawa powoda poprzez zaniechanie leżące po stronie funkcjonariuszy służby więziennej, którzy zaniedbali przekazania skarg właściwemu adresatowi. Niewątpliwie powód złożył „zastrzeżenie” i „skargę” pracownikowi pozwanego w dniu 04 lipca 2007 roku oraz pismo z dnia 30 lipca 2007 roku i zgodnie z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 25 sierpnia 2003 roku w sprawie regulaminu organizacyjnego porządkowego wykonywania kary pozbawienia wolności oraz rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 sierpnia 2003 roku w sprawie sposobów załatwiania skarg i próśb osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych mógł oczekiwać, iż trafią one do Dyrekcji Aresztu Śledczego w B., a następnie spotkają się z reakcją adresatów i w związku z tym mógł oczekiwać należnej mu ochrony. Zaniedbanie pozwanego było, zdaniem Sądu, krzywdzące  dla powoda i zasadne było przyznanie mu zadośćuczynienia w kwocie 1.000 złotych. Domaganie się zadośćuczynienia przekraczającego tę kwotę było, w ocenie Sądu, nieuzasadnione, albowiem w zaistniałej sytuacji faktycznej  postępowanie względem powoda miało swoje podstawy prawne, a fakt przekazania korespondencji nie zmieniłby sytuacji, w jakiej znalazł się powód. W materiale dowodowym sprawy nie zostały potwierdzone podnoszone przez powoda okoliczności zastraszania czy grożenia mu.

W ocenie Sądu na uwzględnienie nie zasługiwało roszczenie powoda, w którym domagał się naprawienia krzywdy spowodowanej zamieszczeniem w aktach osobowych informacji o posiadaniu metaamfetaminy i okolicznościach z tym faktem związanych. Sąd ustalił, że działanie pozwanego nie nosiło znamion bezprawności i nie było dla powoda krzywdzące, albowiem prawdziwa informacja nie może być traktowana w kategoriach „krzywdy” powoda. Zanotowanie pozytywnego wyniku narkotestu w aktach personalnych skazanego należy traktować jako normalne następstwo złamania zasad obowiązujących w zakładzie karnym, które są egzekwowane wobec wszystkich osadzonych identycznie w ramach obowiązującego prawa i przepisów regulaminowych. Sąd nie miał wątpliwości, iż pracownik pozwanego odbierający niedozwolone środki - tabletki anaboliczne działał w ramach dozwolonych prawem i w granicach upoważnienia służbowego dążąc do właściwego i sumiennego wypełniania obowiązków pracowniczych. Za niewiarygodne i nie poparte dowodami Sąd uznał twierdzenia powoda, iż w celi zabezpieczającej dochodzi do częstych pobić więźniów, dotyczące szykanowania czy grożenia mu, jego relację dotyczącą przeszukania i odbioru środków niedozwolonych oraz niszczenia mienia w trakcie przeszukania. Bezpośrednio po zajściu powód nie informował o jakichkolwiek groźbach lub niewłaściwym zachowaniu funkcjonariuszy służby więziennej wobec jego osoby.

Reasumując powyższe Sąd wskazał, iż pozwany zgodnie z art. 24 kc  udowodnił, że zachowanie jego pracowników związane z ujawnieniem środków niedozwolonych u powoda i następnie jego dyscyplinarne ukaranie było zgodne z przepisami kodeksu wykonawczego i regulaminem wewnętrznym i roszczenia wywodzone z tych podstaw nie zasługiwały na uwzględnienie.

Mając na uwadze powyższe na podstawie art. 24 kc i art. 488 kc rozstrzygnięto jak w pkt I wyroku.

O odsetkach Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu na podstawie art. 455 kc i art. 481 kc.

O kosztach zastępstwa procesowego postanowiono na podstawie art. 100 kpc w zw. z § 2 ustęp 1 i 2 i § 6 ustęp 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz.1349, ze zm.).

O nieuiszczonych kosztach sądowych Sąd orzekł na mocy art. 113 ustęp 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398, ze zm.) – k. 295-299 akt.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany skarżąc wyrok w pkt I  w części zasądzającej od pozwanego na rzecz powoda kwoty w wysokości 1.000,00 złotych z ustawowymi odsetkami w wysokości 13% w stosunku rocznym od dnia 02 października 2009 roku do dnia zapłaty oraz zarzucając mu: 

1. naruszenie przepisów postępowania, które to uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy, mianowicie art. 233 § 1 kpc polegające na dokonaniu przez Sąd pierwszej instancji dowolnej, powierzchownej i błędnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego poprzez przyjęcie, iż niedoręczenie powodowi przez pozwanego odpowiedzi na złożone przez powoda trzy pisma, tj. dwa z dnia 04.07.2007 roku oraz jedno z dnia 30.07.2007 roku, jako brak zajęcia stanowiska przez pozwanego stanowi zaniechanie pozwanego skutkujące pozbawieniem powoda należnej mu ochrony i przez to jest bezprawnym naruszeniem dobra osobistego powoda - godności i poczucia bezpieczeństwa w placówce, w której przebywał, pomijając całkowicie przy ocenie całokształtu okoliczności sprawy przesłankę winy pozwanego, do czego Sąd Rejonowy był zobligowany zasądzając zadośćuczynienie na podstawie art. 448 kc;
2.  naruszenie przepisów postępowania, które to uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy, mianowicie art. 328 § 1 kpc poprzez błędne wyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia oraz oparcia rozstrzygnięcia o art. 488 kc stanowiący o świadczeniach
   wzajemnych, tym bardziej, iż Sąd Rejonowy przyjął, iż pozwany ponosi odpowiedzialność na zasadach ogólnych, bowiem nie działa w sferze imperium, wyłączając tym samym jako podstawę prawną roszczenia art. 417 kc;
3.  naruszenie prawa materialnego, mianowicie art. 417 kc polegające na jego błędnej wykładni i w konsekwencji niezastosowaniu tego przepisu, pomimo prowadzenia postępowania pod kątem odpowiedzialności z art. 417 kc oraz stwierdzenia braku wykazania  szkody przez powoda z jednoczesnym uznaniem przez Sąd działania pozwanego Skarbu Państwa - Aresztu Śledczego w B. realizującego ustawowe represyjne obowiązki w zakresie wykonania kary pozbawienia wolności, określone w kkw jako zapewnienie wykonania i realizacji po stronie władzy publicznej bezpieczeństwa w jednostce penitencjarnej i odpowiedniego ukształtowania warunków tam panujących, za działania poza sferą imperium;
4.  naruszenie prawa materialnego, mianowicie art. 24 kc i 448 kc poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie (Sąd Rejonowy zastosował art. 488 kc w miejsce art. 448 kc) polegające na przyjęciu przez Sąd Rejonowy w oparciu o ustalony stan faktyczny, iż  poprzez niedoręczenie powodowi przez pozwanego odpowiedzi na złożone przez powoda dwa pisma z dnia 04.07.2007 roku oraz z dnia 30.07.2007 roku doszło do bezprawnego działania skutkującego naruszeniem dóbr osobistych powoda jak godność i poczucia bezpieczeństwa w placówce, w której przebywał oraz co rodzi, według  Sądu Rejonowego, odpowiedzialność Skarbu Państwa - Aresztu Śledczego w B. na podstawie art. 24 kc i jak wskazał Sąd
   Rejonowy art. 488 kc, podczas gdy, zdaniem pozwanego, przesłanką odpowiedzialności przewidzianej w art. 24 kc w zw. z art. 448 kc jest nie tylko bezprawne, ale i zawinione działanie sprawcy naruszenia dobra osobistego, bowiem art. 448 kc usytuowany w tytule VI
   księgi trzeciej kc wskazuje, iż odpowiedzialność oparta jest na zasadzie winy, której to przesłanki Sąd nie uwzględnił interpretując w/w przepisy; prawidłowa wykładnia art. 448 kc wskazuje, w ocenie pozwanego, iż nawet w przypadku stwierdzenia naruszenia dobra  osobistego Sąd nie ma obowiązku zasądzenia zadośćuczynienia zaś okoliczności konkretnej sprawy nie uzasadniały zasądzenia na rzecz powoda zadośćuczynienia w kwocie 1.000,00 złotych.

Wskazując na powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa ewentualnie uchylenie w części zaskarżonego wyroku, tj. w części z pkt I i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu I Wydział Cywilny w Białymstoku do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (k. 310-312 akt). 

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

        Apelacja pozwanego zasługiwała na uwzględnienie.

Ponowna weryfikacja sprawy dokonana pod kątem zarzutów apelacyjnych dowiodła, iż rozstrzygnięcie Sądu I-szej instancji jest błędne oraz narusza przepisy prawa materialnego i procesowego. Sąd II-ej instancji aprobuje ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy, lecz nie podziela wyciągniętych przez Sąd wniosków oraz dokonanej przez niego oceny jurydycznej stanu faktycznego sprawy.

W pierwszej kolejności rozstrzygnąć należało podstawę prawną dochodzonego przez powoda roszczenia, co miało decydujące znaczenie dla dalszego prowadzenia postępowania i rozpoznania sprawy. Inne bowiem przesłanki warunkują odpowiedzialności Skarbu Państwa w oparciu o art. 417 kc, a nieco inne okoliczności powinny zostać wykazane przy dochodzeniu ochrony dóbr osobistych. W ocenie Sądu w kontekście podnoszonych przez powoda okoliczności faktycznych oraz jego twierdzeń o naruszeniu godności i prawa do bezpieczeństwa na terenie pozwanego nie budziło wątpliwości, iż obowiązkiem Sądu było rozpoznanie zgłoszonego roszczenia na podstawie art. 24 kc i art. 448 kc.

Art. 24 kc stanowiący podstawę roszczeń z tytułu naruszenia dóbr osobistych nie wymaga dla odpowiedzialności wykazania winy sprawcy. Konstrukcja tego przepisu stwarza korzystne dla powoda domniemanie prawne bezprawności działania naruszającego dobra osobiste, w konsekwencji czego powód zwolniony jest z obowiązku wykazania tej przesłanki. W tej sytuacji na sprawcy ciąży obowiązek udowodnienia, iż jego zachowanie nie wykraczało poza ramy prawa lub okoliczności wyłączającej bezprawność czynu w konkretnym stanie faktycznym. Jednakże przed przeprowadzeniem takiego dowodu w pierwszej kolejności poszukujący ochrony prawnej w oparciu o art. 24 kc powinien wykazać, iż rzeczywiście doszło do naruszenia dobra osobistego. Dopiero ustalenie takiego faktu czyni zasadnym rozważanie bezprawności działania. Podkreślić przy tym wypada, iż obowiązujące prawo nie chroni przed każdym, jakimkolwiek naruszeniem dóbr osobistych. Przyznaje je wówczas, gdy naruszenie dobra osobistego jest jednocześnie naruszeniem prawa podmiotowego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 07.11.2000 roku w sprawie I CKN 1149/1998 – Lex nr 50831). W doktrynie i judykaturze przyjmuje się powszechnie, iż przy ocenie, czy naruszone zostało dobro osobiste człowieka decydują kryteria obiektywne, a nie subiektywne odczucia osoby żądającej ochrony prawnej. Podkreśla się, iż ocena, czy nastąpiło naruszenie dobra osobistego nie może być dokonana według miary indywidualnej wrażliwości zainteresowanego, lecz musi być zobiektywizowana (wyrok Sądu Najwyższego   z dnia 11 marca 1997 roku w sprawie III CKN 33/1997 - Lex nr 29457).

W niniejszej sprawie powód dopatrywał się naruszenia swoich dóbr osobistych w fakcie nie przekazania jego korespondencji właściwym organom, co uniemożliwiło rozpoznanie jego wniosków i skarg na niewłaściwe z prawem działanie funkcjonariuszy służby więziennej. Według powoda fakt ten godził w jego godność i poczucie bezpieczeństwa. Został on bowiem zlekceważony i odebrano mu prawo do dochodzenia swoich praw zgodnie z przewidzianą prawem procedurą, a brak jakiejkolwiek reakcji ze strony Dyrekcji Aresztu Śledczego potęgował strach, niepokój i poczucie zagrożenia wobec gróźb wypowiadanych w stosunku do niego przez jednego z funkcjonariuszy więziennych. Podnosił także, iż był poddawany w Areszcie Śledczym presji psychicznej ze strony funkcjonariusza służby więziennej Zbigniewa W., który groził mu izolacją i umieszczeniem w celi z najbardziej niebezpiecznymi osadzonymi. Twierdził, iż groźby te, w jego ocenie, były realne i wzbudziły w jego osobie obawę ich spełnienia, co wpłynęło negatywnie na poczucie jego bezpieczeństwa i stan zdrowia psychicznego. W toku postępowania dowodowego powód nie zdołał, zdaniem Sądu Okręgowego, wykazać, iż takie zachowanie funkcjonariusza pozwanego miało miejsce. Twierdzenia powoda w tym zakresie pozostały gołosłowne i nie mogły być uwzględnione przez Sąd.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż faktycznie doszło do naruszenia obowiązujących norm prawnych dotyczących obrotu korespondencji na terenie placówki pozwanego. Wystosowane przez powoda do dyrekcji pozwanego pisma z dnia 04 lipca 2007 roku i 30 lipca 2007 roku nie trafiły do adresata i wobec tego nie rozpatrzono skarg i zastrzeżeń powoda dotyczących postępowania funkcjonariusza służby więziennej. Jednakże, w ocenie Sądu Okręgowego, brak jest podstaw do uznania, iż zdarzenie to naruszyło dobra osobiste powoda. Nie można bowiem utożsamiać samego faktu naruszenia przepisów prawa z naruszeniem dóbr osobistych powoda. Co prawda ustawodawca nie definiuje wprost, co należy rozumieć pod pojęciem dóbr osobistych, lecz pewnych wskazówek interpretacyjnych dostarcza w tym zakresie doktryna, która definiują je jako pewne wartości niematerialne łączące się ściśle z jednostką ludzką (Stanisław Dmowski, Komentarz do Kodeksu Cywilnego, Część Ogólna, Wydanie 7, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, str. 99). W fakcie nie przekazania korespondencji organom właściwym do rozpatrzenia skarg i wniosków, a tym samym nie rozpoznania skargi powoda Sąd Okręgowy nie dopatrzył się naruszenia dobra osobistego powoda w postaci godności i prawa do bezpieczeństwa. Wskazać należy, iż pisma powoda dotyczyły rzekomych gróźb i niewłaściwego zachowania się w stosunku do niego funkcjonariusza  Zbigniewa W. oraz umieszczenia przez niego w notatce służbowej dołączonej później do akt osobowych powoda informacji o posiadaniu przez niego tabletek zawierających metaamfetaminę. Co prawda po przeprowadzeniu szczegółowych badań laboratoryjnych okazało się, iż tabletki nie zawierały tej substancji, lecz nie zmienia to faktu, iż posiadanie takich leków na terenie aresztu jest niedozwolone. Trafnie podkreślił Sąd Rejonowy, iż zachowanie funkcjonariusza, który po rewizji powoda znalazł tabletki nieznanego pochodzenia było prawidłowe, a zawarte w treści notatki informacje były oparte na przeprowadzonych narkotestach. Nie można zatem uznać, iż postawione powodowi na tamtym etapie zarzuty były nieprawdziwe. W tej sytuacji uznać należy, iż złożone przez powoda skargi były w tym zakresie bezzasadne i nawet gdyby zostały rozpoznane przez właściwy organ nadrzędny, to nie zostałyby uwzględnione. Podkreślić należy, że powód sam przyczynił się do zaistniałej sytuacji, albowiem wniósł na teren placówki tabletki, których posiadanie było nielegalne i z czego zdawał sobie sprawę. W toku postępowania dowodowego nie potwierdziły się zarzuty powoda dotyczące groźby ze strony funkcjonariusza w postaci pobicia, utraty zdrowia, zastraszania i zamknięcia w celi zabezpieczającej. Nie można zatem uznać obiektywnie, iż doszło do naruszenia dobra osobistego powoda.   

Reasumując powyższe uznać należy, iż w okolicznościach niniejszej sprawy nie doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda i związku z tym  bezprzedmiotowe było rozważanie pozostałych przesłanek udzielenia ochrony prawnej przewidzianej w art. 24 kc. Dlatego też brak jest podstaw do uwzględnienia roszczenia powoda o zadośćuczynienie na podstawie art. 448 kc. Wobec tego nie zachodzi potrzeba ustosunkowywania się do pozostałych zarzutów apelacyjnych wskazanych przez pozwanego. 

Mając na uwadze powyższe Sąd II-ej instancji na podstawie art. 386 § 1 kpc zmienił wyrok Sądu I-szej instancji i oddalił powództwo.

O kosztach zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym postanowiono na podstawie art. 98 §1 kpc w zw. z § 6 pkt 2 i § 12 ustęp 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349, ze zm.).