Wyrok z dnia 16 kwietnia 2010 roku, sygn. akt II Ca 201/10

Sąd powszechny w ramach powództwa o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym nie jest władny do rozstrzygania, czy Skarb Państwa był właścicielem nieruchomości w dacie wydawania decyzji komunalizacyjnych w sytuacji, gdy decyzje te są ostateczne i niewzruszone w trybie administracyjnym.

WYROK SĄDU OKRĘGOWEGO W BIAŁYMSTOKU

z dnia 16 kwietnia 2010 r., sygn. akt II Ca 201/10

 

Przewodniczący:

SSO  Irena Cywoniuk (spr.)

Sędziowie:

SSO  Barbara Puchalska

SSO  Urszula Wynimko

 

Sąd Okręgowy w Białymstoku po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2010 r. w Białymstoku na rozprawie sprawy z powództwa  Teresy W.  przeciwko  Skarbowi Państwa - PrezydentowiMiasta B. o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 12 stycznia 2010 r. sygn. akt I C  128/09

 

  1. oddala apelację;
  2. zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 900 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa  procesowego w postępowaniu odwoławczym.

 

UZASADNIENIE

 

Powódka Teresa W. wniosła o uzgodnienie treści księgi wieczystej numer (…) prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Białymstoku z rzeczywistym stanem prawnym przez wydzielenie z tej księgi wieczystej działki oznaczonej numerem geodezyjnym (…) o powierzchni 0,0837 ha położonej w Białymstoku przy ulicy W. 21, części działki oznaczonej numerem (…) o powierzchni 1,4156 ha położonej w Białymstoku przy ulicy K. 5, części działki oznaczonej numerem (…) o powierzchni 0,0229 ha położonej w Białymstoku przy ulicy W. 21 i założenie dla nich nowej księgi wieczystej z wpisaniem w dziale II jako właściciela Teresy W. oraz zasądzenie kosztów procesu (k. 2-4 akt).

Pozwany Skarb Państwa - Prezydent Miasta B. wnosił o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu (k. 91-94 akt).  

Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 12 stycznia 2010 roku oddalił powództwo, ustalił, że nieuiszczone w sprawie koszty sądowe ponosi Skarb Państwa-Sąd Rejonowy w Białymstoku i zasądził od powódki na rzecz pozwanego Skarbu Państwa-Prezydenta Miasta B. kwotę 600 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego (k. 255 akt).

            Sąd I-szej instancji na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego ustalił, że w dniu 11 kwietnia 1957 roku Elżbieta i Helena W. darowały Teresie W. plac o powierzchni 2070 m2 położony w Białymstoku przy ulicy W., oznaczony numerem 2a w granicach: od frontu nieruchomość T., z tyłu nieruchomość J., z boków: z jednego boku nieruchomość Romualda W., a z drugiego boku nieruchomość tegoż Romualda W.. Elżbieta i Helena W. działkę tą nabyły na mocy aktu notarialnego oznaczonego Rep. Nr 741/50 w dniu 03.06.1956roku, z którego wynika dla tej działki prowadzona była księga wieczysta numer 6143. Księga ta spłonęła podczas wojny. Prowadzenie jej potwierdzono zaświadczeniem wydanym Romualdowi W. przez Wydział Hipoteczny Sądu Okręgowego w Białymstoku w dniu 28 sierpnia 1947 roku L.dz. (…). Po zakupie tej nieruchomości powódka weszła w jej posiadanie. Zgodnie z wyjaśnieniem uprawnionego geodety Józefa G. wymieniona w akcie notarialnym Rep. numer 3644 z dnia 11.04.1957 roku działka określona jako plac o powierzchni 2070 m2 położony w Białymstoku przy ulicy W., oznaczony numerem 2a w granicach: od frontu nieruchomość T., z tyłu nieruchomość J., z boków: z jednego boku nieruchomość Romualda W., a z drugiego boku nieruchomość tegoż Romualda W. w aktualnie obowiązującym operacie ewidencji gruntów i budynków odpowiada numerom następujących działek: (…)/22, części działki (…)/41 i część działki nr (…)/5. Na podstawie art. 2 ustęp 1 litera e dekretu z dnia 06 września 1944 roku o przeprowadzeniu reformy rolnej na cele reformy rolnej przeznaczano m.in. nieruchomości ziemskie stanowiące własność lub współwłasność osób fizycznych lub prawnych, jeżeli ich łączny rozmiar przekraczał 100 ha powierzchni ogólnej bądź 50 ha użytków rolnych. Z akt sprawy MR i RW G.Z.Rn.05/625-309/01 wynika, że w dniu 08 lipca 1959 roku  sporządzony został protokół przejęcia na cele reformy rolnej majątku obejmującego „Marczuk”, „Wysoki Stoczek” i „Antoniuk” stanowiącego własność Romualda W. zaznaczając, że ogólny obszar tych nieruchomości wynosi 58,108 ha. Dnia 03 lipca 1959 roku Wydział Rolnictwa i Leśnictwa Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Białymstoku wydał orzeczenie o przejęciu na cele reformy rolnej nieruchomości ziemskich położonych w granicach administracyjnych miasta Białystok w dzielnicach „Marczuk”, „Wysoki Stoczek” o ogólnym obszarze 58,108 ha użytków rolnych wraz zabudowaniami i wszystkimi przynależnościami stanowiącymi własność Romualda W.. W skład tej nieruchomości wchodziły też działki oznaczone aktualnie numerami (…)/22, (…)/41 i (…)/5. Orzeczeniem z dnia 04 kwietnia 1961 roku Minister Rolnictwa w sprawie nr U.R.U.1/3964/60 wydanym na skutek odwołania wniesionego przez Romualda W. od orzeczeń wydanych 03 lipca 1959 roku i 07 lipca 1959 utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenia uznając, że wbrew twierdzeniom skarżącego ogólny obszar przejętego gospodarstwa przekraczał 50 ha i wynosił 50,0613 ha. Oznaczało to, że grunty wchodzące w skład nieruchomości rolnej stanowiącej własność Romualda Walendziuka przeszły na rzecz Skarbu Państwa w granicach istniejących na dzień 01 września 1939 roku, gdyż skutki dekretu rozciągały się na datę jego wejścia w życie. Dla nieruchomości tych i szeregu innych została założona księga wieczysta numer (…). W dziale II tej księgi ujawniono jako ich właściciela Skarb Państwa. Wpis ten jest prawomocny.

Sąd Rejonowy ustalił, iż decyzją z dnia 28 marca 1991 roku wydaną przez Urząd Wojewódzki w Białymstoku działki nr 1677/22 (pop. 1677/11) i 1677/41 (pop. 26) zostały skomunalizowane na podstawie art. 18 ustęp 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 roku przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych w związku z art. 5 ustęp 1 tej ustawy, a na podstawie decyzji Podlaskiego Urzędu Wojewódzkiego w Białymstoku działka numer 1677/5 z dniem 01 stycznia 1999 roku zajęta została pod drogę publiczną i stała się z mocy prawa własnością Gminy Białystok na mocy art. 73 ustawy z dnia 13 października 1998 roku przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną. Następnie decyzją z dnia 04.10.2002 roku Minister Rozwoju Rolnictwa i Rozwoju Wsi uchylił w całości decyzję Ministra Rozwoju Rolnictwa i Rozwoju Wsi G.Z.Rn. 051/625-309/01 z dnia 26 września 2001 roku i orzekł o nieważności orzeczenia Ministra Rolnictwa z dnia 04 kwietnia 1961 roku nr U.R.U.1/3964/60 i utrzymanych nim w mocy orzeczeń Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Białymstoku z dnia 03 lipca 1959 roku i 07 lipca 1959 roku o przejęciu na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości położonych w Białymstoku w dzielnicach Wysoki Stoczek, Marczuk i Antoniuk, w tym również działek należących do powódki oznaczonych obecnie numerami geodezyjnymi (…). Decyzja ta została utrzymana w mocy przez Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 08 marca 2006 roku wydanym w sprawie OSK 1773/04 oddalającym skargę kasacyjną Miasta Białystok.

Mając na uwadze powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy wyjaśnił, iż  uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym nieruchomości polega na doprowadzeniu księgi wieczystej do jej aktualnego, rzeczywistego w dacie orzekania stanu prawnego. Jednym z warunków uwzględnienia takiego roszczenia jest istnienie po stronie powoda interesu prawnego w uzgodnieniu i powódka ma taki interes.

Sąd podkreślił, iż kryterium niezgodności jest obecny na datę orzekania stan prawny, a nie istniejący w przeszłości, przy czym sąd jest władny ocenić, jakie skutki prawne wywołują aktualnie i w poprzednim okresie istniejące w obrocie prawnym decyzje i orzeczenia, a w szczególności te, na podstawie których pozwany uzyskał wpis w dziale II księgi wieczystej.

Sąd uznał, iż przedłożone przez powódkę dowody nie są w aktualnym stanie prawnym wystarczające do uwzględnienia żądania, a orzeczenie zapadłe w sprawie I C 1440/06 nie jest dla Sądu wiążące z uwagi na wydane przez Sąd Najwyższy orzeczenie, zgodnie z którym w sprawie o uzgodnienie stanu prawnego nieruchomości ujawnionego w księdze wieczystej na podstawie ostatecznej decyzji administracyjnej wydanej na podstawie art. 18 ustęp 1 w zw. z art. 5 ustęp 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 roku przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych z rzeczywistym stanem prawnym sąd jest związany tą decyzją.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, iż z akt sprawy i dokumentów znajdujących się w księdze wieczystej numer 10658 wynika, że wprawdzie w dziale II tej księgi figuruje nadal Skarb Państwa, lecz aktualnym właścicielem działek na podstawie wskazanych wyżej decyzji administracyjnych jest Gmina Białystok. Z uwagi na to droga sądowa jest niedopuszczalna, albowiem niedopuszczalne jest badanie przez sąd kwestii przysługiwania Skarbowi Państwa prawa własności pod kątem istnienia przesłanki komunalizacyjnej, w tym także w stosunku do decyzji dotyczącej działki numer 1677/5. Sądwskazał, iż powódka nie udowodniła, iżdecyzje te zostały usunięte z porządku prawnego.

          Z uwagi na powyższe Sąd na podstawie art. 10 ustawy z dnia 08 lipca 1982 roku o księgach wieczystych i hipotece orzekł jak w sentencji.

         O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 102 kpc mając na uwadze sytuację finansową powódki (k. 260-264 akt).

 

           Apelację od powyższego wyroku wniosła powódka skarżąc go w całości i zarzucając mu:  

  1. naruszenie prawa materialnego, a mianowicie art. 3 ustęp 1 ustawy z dnia 06 lipca 1982 roku o księgach wieczystych i hipotece (Dz. U. Nr 2001/124/1361) przez nieuzasadnione przyjęcie, że właścicielem działek numer (…) jest Gmina Białystok, w sytuacji gdy z przepisu tego wynika domniemanie, iż prawo jawne z księgi wieczystej jest wpisane zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym i w tej sytuacji zgodnie z działem II księgi wieczystej numer (…) właścicielem przedmiotowej nieruchomości jest Skarb Państwa, a nie Gmina Białystok;
  2. naruszenie prawa materialnego, a mianowicie art. 10 ustęp 1 ustawy z dnia 06 lipca 1982 roku o księgach wieczystych i hipotece (Dz. U. Nr 2001/124/1361) poprzez niewłaściwe jego zastosowanie i oddalenie powództwa, w sytuacji w której wystąpiła niezgodność pomiędzy stanem prawnym nieruchomości ujawnionym w księdze wieczystej numer (…), a rzeczywistym stanem prawnym; 
  3. naruszenie prawa materialnego, a mianowicie art. 34 ustawy z dnia 06 lipca 1982 roku o księgach wieczystych i hipotece (Dz. U. Nr 2001/124/1361) poprzez błędną jego wykładnię polegającą na przyjęciu, że decyzje komunalizacyjne są podstawą wpisu Gminy Białystok do księgi wieczystej numer (…), podczas gdy przesłanką nabycia przez Gminę Białystok własności przedmiotowej nieruchomości jest status poprzedniego właściciela, którym był Skarb Państwa i po stronie którego brak było własności;
  4. naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie art. 199 § 1 pkt 1 kpc w zw. z art. 354 kpc polegające na orzeczeniu wyrokiem o żądaniu pozwu, podczas gdy stwierdzona przez Sąd niedopuszczalność drogi sądowej obligowała organ procesowy do podjęcia decyzji o odrzuceniu pozwu w formie postanowienia.

          Mając na uwadze powyższe wniosła o  zmianę zaskarżonego wyroku i uzgodnienie treści księgi wieczystej numer (…) prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Białymstoku z rzeczywistym stanem prawnym przez wydzielenie z tej księgi wieczystej działki oznaczonej numerem geodezyjnym (…)/22 o powierzchni 0,0837 ha położonej w Białymstoku przy ulicy W. 21, części działki oznaczonej numerem (…)/41 o powierzchni 1,4156 ha położonej w Białymstoku przy ulicy K. 5, części działki oznaczonej numerem (…)/5 o powierzchni 0,0229 ha położonej w Białymstoku przy ulicy W. 21 i założenie dla niej nowej księgi wieczystej, wpisanie w jej dziale II jako właściciela Teresy W. oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania za obie instancje według norm przepisanych (k. 278-283 akt).

 

      SĄD OKRĘGOWY ZWAŻYŁ, CO NASTĘPUJE:

 

 Apelacja powódki jest niezasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

            Sąd Okręgowy podziela w całości i przyjmuje za własne ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I-szej instancji, albowiem znajdują one potwierdzenie w materiale dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie. Na aprobatę zasługuje także ocena prawna żądania zgłoszonego przez powódkę oraz argumenty Sądu I-szej instancji wskazane w pisemnych motywach rozstrzygnięcia. Zarzuty wskazane przez powódkę w apelacji dotyczące naruszenia prawa materialnego i procesowego są niezasadne i nie zasługują na uwzględnienie. 

            Z zebranego w sprawie materiału dowodowego bezspornie wynika, iż decyzje, na podstawie których przejęto na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości ziemskie stanowiące własność Romualda W., w tym działki będące przedmiotem sporu, zostały skutecznie wzruszone, albowiem decyzją Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi nr G.Z.Rn. 051/625-309/01 z dnia 04.10.2002 roku stwierdzono nieważność orzeczenia Ministra Rolnictwa z dnia 04.06.1961 roku nr U.R.U.1/3964/60 i utrzymanych nim w mocy orzeczeń Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Białymstoku z dnia 03.07.1959 roku i 07.07.1959 roku dotyczących przejęcia nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa. Jednakże w okresie obowiązywania tych aktów miało miejsce zdarzenie prawne, które jest istotne z punktu widzenia niniejszej sprawy i ma decydujące znaczenie  dla jej rozstrzygnięcia.

            Z zebranego w sprawie materiału dowodowego bezspornie wynika, iż   działki objęte niniejszym pozwem oznaczone numerami geodezyjnymi (…)/22 i (…)/41 stały się własnością Gminy Białystok na podstawie decyzji komunalizacyjnej wydanej dnia 28 marca 1991 roku na podstawie art. 18 ustęp 1 w związku z art. 5 ustęp 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 roku przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 32 poz. 191, ze zm.), a działka numer (…)/5 stała się z mocy prawa własnością Gminy Białystok z dniem 01 stycznia 1999 roku na podstawie decyzji z dnia 14 czerwca 2002 roku wydanej na podstawie art. 73  ustawy z dnia 13 października 1998 roku przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz. U. Nr 133, poz. 872, ze zm.). Decyzje te są prawomocne i do dnia dzisiejszego istnieją w obrocie prawnym, albowiem nie zostały skutecznie wzruszone.    

            W powyższym stanie faktycznym pojawia się problem wielokrotnie poruszany przez przedstawicieli doktryny i judykaturę, a dotyczący związania sądu powszechnego wydaną decyzją administracyjną. W świetle najnowszego stanowiska Sądu Najwyższego wyrażonego w uchwale składu 7 sędziów z dnia 09.10.2007 roku w sprawie III CZP 46/07 (Lex nr 298665) nie budzi wątpliwości, iż badanie ważności decyzji administracyjnej w postępowaniu sądowym i jej zakwestionowanie jest możliwe jedynie w bardzo ograniczonym zakresie, a mianowicie w sytuacji bezwzględnej nieważności decyzji. Poza tym przypadkiem sąd w postępowaniu cywilnym nie jest uprawniony do podważania lub kwestionowania wydanej decyzji administracyjnej pod względem jej merytorycznej zasadności i jest nią związany nawet wtedy, gdy istnieją przypuszczenia co do jej wadliwości. Taka decyzja nie może być wyeliminowana z obrotu prawnego orzeczeniem sądu powszechnego, a właściwa jest droga postępowania administracyjnego. 

            W niniejszej sprawie powódka nie kwestionowała, że decyzje komunalizacyjne zostały wydane przez uprawniony organ i na podstawie obowiązujących przepisów prawa materialnego i wobec tego na gruncie niniejszej sprawy nie można mówić o bezwzględnej nieważności decyzji komunalizacyjnych. Decyzje te są ostateczne i wiążą sąd rozpoznający niniejszą sprawę. W konsekwencji tego sąd cywilny nie może badać, czy w chwili wydawania tych decyzji istniały przesłanki komunalizacji, a mianowicie, czy Skarbowi Państwa rzeczywiście przysługiwało prawo własności do nieruchomości objętych decyzją. Sąd w sprawie cywilnej obowiązany jest uwzględnić stan prawny wynikający z osnowy ostatecznej decyzji administracyjnej i wynikające z niej skutki prawne. Dopóki decyzja administracyjna nie zostanie poddana kontroli zgodnie z obowiązującą procedurą administracyjną i w wyniku niej wzruszona, dopóty wykluczona jest możliwość kwestionowania stwierdzonego w niej stanu prawnego. Uznać zatem należy, iż dopiero doprowadzenie w drodze postępowania administracyjnego do uchylenia tych decyzji komunalizacyjnych stworzy możliwość zbadania tytułu własności do nieruchomości objętych pozwem. W chwili obecnej w sytuacji istnienia ostatecznych decyzji komunalizacyjnych rozważanie tej kwestii w ramach postępowania cywilnego jest niedopuszczalne.

        Reasumując powyższe zgodzić się należy ze stanowiskiem Sądu I-szej instancji, iż sąd powszechny w ramach powództwa o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym nie jest władny do rozstrzygania, czy Skarb Państwa był właścicielem nieruchomości w dacie wydawania decyzji komunalizacyjnych w sytuacji, gdy decyzje te są ostateczne i niewzruszone w trybie administracyjnym. Dopuszczenie badania przez sąd decyzji i możliwość odmiennej oceny jedynej przesłanki komunalizacyjnej, tj. prawa własności Skarbu Państwa, byłoby równoznaczne z wkraczaniem władzy sądowniczej w sferę kompetencji organów administracyjnych i stwarzałoby zagrożenie funkcjonowania w obrocie prawnym sprzecznych ze sobą rozstrzygnięć. Z przedłożonego do akt pisma Urzędu Miejskiego w Białymstoku wynika, iż aktualnie prowadzone jest postępowanie administracyjne zmierzające do podważenia decyzji w stosunku do jednej z działek objętych powództwem, lecz nie zostało ono zakończone, a zatem decyzja komunalizacyjna na datę wyrokowania w niniejszej sprawie jest ostateczna i wiążąca.

W tym miejscu należy wskazać, iż Sąd I-szej instancji mówiąc o niedopuszczalności drogi sądowej odniósł się jedynie do kwestii badania przez sąd cywilny przesłanek do wydania decyzji komunalizacyjnej, lecz nie uznał, jak twierdzi skarżąca, iż niedopuszczalna jest droga sądowa dla żądania objętego niniejszym pozwem. Dlatego też zarzut apelacyjny dotyczący naruszenia art. 199 § 1 pkt 1 kpc w zw. z art. 354 kpc jest bezzasadny.

Wobec powyższego uznać należy, iż na datę wyrokowania w niniejszej sprawie brak jest podstaw prawnych do uwzględniania żądania powódki w świetle art. 10 ustęp 1 ustawy z dnia 06 lipca 1982 roku o księgach wieczystych i hipotece. Niezgodność, o jakiej mowa w tym przepisie, zachodzi wówczas, gdy treść wpisu nie odzwierciedla rzeczywistego stanu prawnego nieruchomości, przez który należy rozumieć stan zgodny z prawem materialnym. W niniejszej sprawie stan prawny ujawniony w księdze wieczystej jest zgodny ze stanem prawnym wynikającym z dokumentacji znajdującej się w aktach sprawy. Wobec tego zarzut naruszenia art. 10 ustęp 1 ustawy z dnia 06 lipca 1982 roku o księgach wieczystych i hipotece jest niesłuszny.

Podobnie należało ocenić zarzut apelacji dotyczący naruszenia art. 3 ustęp 1 ustawy wymienionej wyżej, który wyraża zasadę jawności materialnej i nie ma charakteru bezwzględnego, a wynikające z niego domniemania mogą być obalone przez przeciwstawienie im dowodu przeciwnego, co miało miejsce w niniejszej sprawie. Wpis prawa własności na podstawie decyzji komunalizacyjnej nie ma charakteru prawotwórczego, a jedynie znaczenie deklaratoryjne i pomimo tego, iż w księdze wieczystej jako właściciel działek objętych pozwem figuruje Skarb Państwa, to działki te na podstawie decyzji komunalizacyjnych są własnością Gminy Białystok. Decyzja komunalizacyjna nie tworzy bowiem stanu prawnego, a jedynie potwierdza istniejące zdarzenie prawne w postaci przejścia prawa własności ze Skarbu Państwa na Gminę z mocy samego prawa. Wynika to wprost z treści art. 5 ustęp 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 roku przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 32, poz. 191, ze zm.), który stanowi, że gmina staje się ipso iure właścicielką określonego mienia państwowego z dniem wejścia w życie tej ustawy, tj. z dniem 27 maja 1990 roku. Oznacza to, iż nabycie prawa własności przez gminę następuje z mocy samego prawa, a decyzja komunalizacyjna deklaratywnie stwierdza to zdarzenie prawne. Ta sama sytuacja prawna dotyczy decyzji wydanej na podstawie art. 73 ustawy z dnia 13 października 1998 roku przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz. U. Nr 133, poz. 872, ze zm.) stwierdzającej nabycie z mocy prawa własności na dzień 01 stycznia 1999 roku. Dlatego też nietrafny jest zarzutu apelacji dotyczący naruszenia art. 34 ustawy z dnia 06 lipca 1982 roku o księgach wieczystych i hipotece. 

 Powódka, w ocenie Sądu, nie może powoływać się na wynikającą z art. 5 ustawy rękojmię wiary ksiąg wieczystych, albowiem osłania ona tego, na czyją rzecz osoba uprawniona według księgi dokonuje rozporządzenia prawem wpisanym, chyba że rozporządzenie jest bezpłatne albo wchodzący w czynność prawną z osobą wpisaną działa w złej wierze (Komentarz do art. 5 ustawy z dnia 06 lipca 1982 roku o księgach wieczystych i hipotece (Dz. U. Nr 124, poz. 1361 z 2001 roku, ze zm.), w: H. Ciepła, E. Bałan–Gonciarz, Ustawa o księgach wieczystych i hipotece. Komentarz. Wzory wniosków o wpis. Wzory wpisów do księgi wieczystej, Oficyna 2007). W niniejszej sprawie taka relacja pomiędzy powódką a Skarbem Państwa nie zachodzi i art. 5 ustawy z dnia 06 lipca 1982 roku o księgach wieczystych i hipotece nie ma zastosowania w niniejszej sprawie. 

     Mając na uwadze powyższe apelacja powódki, jako bezzasadna, podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 kpc.

          O kosztach zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym postanowiono na podstawie art. 102 kpc w zw. z § 12 ustęp 1 pkt 1 i § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( Dz. U. Nr 163, poz. 1349, ze zm.) mając na uwadze sytuację finansową powódki oraz charakter niniejszej sprawy.